جشنواره‌های آسیایی خرد و کوچکی وجود دارند که نمایندگان کشور ما در آن‌ها حضور پیدا می‌کنند و اکثرا نیز جزو برندگان قاطع آن جشنواره‌ها هستند. اما آیا حضور در این مراسم‌های خرد و کوچک فرهنگی و هنری کمکی به دیپلماسی فرهنگی کشور ما می‌کند یا بیشتر برای پرکردن رزومه شخصی و جوایز در ویترین اتاق هنرمندان است؟
آیا جمهوری اسلامی ایران که در اکثر جشنواره‌های معتبر خارجی برنده جوایز گوناگون شده، هنوز نیازمند حضور در جشنواره‌هایی مانند «زردآلوی طلایی ارمنستان» است؟
ملاحظات سیاسی، اقتصادی وامنیتی سه حوزه سنتی بنیادین و کالسیک درعرصه بین‌الملل است که سیاست خارجی کشورها درآن اعمال می‌شود. با این حال به باور بسیاری از اندیشمندان و صاحب نظران عرصه بین لمللی به طورعام و پس از پایان جنگ سرد به طور خاص فرهنگ و مولفه‌های فرهنگی رکن چهارم سیاست خارجی راتشکیل می‌دهد که دربسیاری ازمواقع لایه‌های زیرین سه حوزه دیگرنیزاز آن منبعث می‌شود.
با این حساب باید در اصل حضور در این جشنوراه‌ها شک کرد که فلسفه واقعی حضور در آنان چیست؟ کدام یک از ملاحظات سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و امنیتی ما را به سمت حضور در این جشنواره‌ها کمک می‌کند؟
نکته دیگر برنده شدن اکثریتی ما در این جشنواره‌ها است. غالبا با حضور فیملسازان ما در جشنواره‌های خارجی یا حضور نمایندگان و توزیع کنندگان در این مراسم‌های هنری، فیلم برنده می‌شود و جوایز نقدی خود را دریافت می‌کند. اما برخی از این آثار در جنشواره‌های داخلی بعضا نامزد هم نمی‌شوند چه برسد به برنده شدن در جشنواره خارجی.
این مساله فرضیه بده بستان فرهنگی و اقتصادی میان فیلمسازان، رسانه‌ها و نهادهای خصوصی فرهنگی که برگزار کننده این جشنواره‌ها هستند را برانگیخته می‌کند. در این صورت باید گفت که سینمای ما در فضای بین‌الملل در حال تاخت و تاز برای درو کردن جوایز به جهت برجسته‌سازی جشنواره‌های کوچک منطقه‌ای و آسیایی به قیمت بدست آوردن جوایز نقدی بعضا کلان است.
۵۷۵۷
