سینماسینما، یاسمن خلیلی‌فرد
«ابر بارانش گرفته» به سبک و سیاق دیگر فیلم های مجید برزگر ساخته شده است. فیلمی با ریتمی کند و کش آمده که دیر آغاز می شود و در اوج به پایان می رسد.
فیلم ایده مرکزی جالبی دارد. روش برخورد سارا با بیماران رو به مرگش انتخاب جسورانه ای است. زن، به کاری که انجام می دهد باور دارد و خود را فرشته نگهبان بیمارانش می داند اما پس از سفری که برای پرستاری از یک پیرمرد مرگ مغزی به او محول می‌شود دیدگاه او نسبت به پدیده ی مرگ و اتانازی بیماران تغییر می کند.
شاید بهتر آن بود که برزگر با حذف بسیاری از حواشی و مقدمه ها یک راست به سراغ موضوع اصلی فیلمش می رفت. به زعم نگارنده، صحنه هایی چون شام خوردن زن و شوهر یا اصلاً مکالمات آن دو هیچ کمکی به فیلم نمی کند. حتا صحنه های گردهمایی پرستاران در غذاخوری بیمارستان نیز زائد و قابل حذف به نظر می رسند. شاید بهتر آن بود که رویکرد روان کاوانه و تا حدودی توصیف گر فیلم در ابتدا خیلی زودتر جای خود را به اتفاق و حادثه می دادند و موقعیت های دراماتیک بسیار زودتر از آنچه می بینیم به قصه تبدیل می شدند. در آن صورت، فیلم به ضرباهنگ درست تری دست می یافت و می توانست تعلیق هایش را در جای مناسب قرار دهد.
«ابر بارانش گرفته» همچون «پرویز» فیلمی شخصیت محور است و طبعاً درونیات آدم های قصه می توانند دلالتگر علل انتخابها، رفتارها و انگیزه هایشان باشند؛ به همین جهت روابط شخصیت اصلی فیلم – سارا- با دیگر شخصیت ها مهم و پیش برنده است. از به جاترین و درست ترین روابط فیلم می توان به رابطه سارا با آریا (نوه شخص رو به موت) اشاره کرد. این رابطه واقعاً درآمده و می تواند بخش هایی از هر دو کاراکتر را تعریف کرده و به تکامل برساند.
نهنگ صورتی که دیدن آن به نحوی رویای همیشگی پدربزرگ بوده و از نگاهی دیگر عامل فرو رفتن او به اغما، یک انتخاب هوشمندانه است و نوعی زنجیره ی ارتباطی میان سارا با پیرمرد. فیلمساز از اشیا در فیلم خود به درستی بهره می گیرد؛ درواقع اشیا رابط دنیای زندگان و مردگان اند و برخی صحنه‌ها اگرچه تاحدودی با بافت رئالیستی فیلم در تضاد به نظر می رسند اما درنهایت موتور محرکی هستند برای ادراکِ بهتر درام از سوی مخاطب.
پیرنگ «ابر بارانش گرفته» بی تردید می توانست پیچیدگی های بیشتری داشته باشد یا دست کم داستان های فرعی مهمی فیلم را از یکنواختی و بی داستانی اش نجات دهند. در شرایط فعلی اما، «ابر بارانش گرفته» سر و گردنی پایین تر از ساخته های قبلی مجید برزگر خصوصاً «پرویز» قرار می گیرد.