سینماسینما، یاسمن خلیلی فرد:
«جاندار» یک حسن بزرگ دارد و آن افتتاحیه خوبش است. فیلمنامه با مراسم عروسی دختر خانواده ی اصلی آغاز می شود و مسئله ای درظاهر کم اهمیت (دیر رسیدن شام) منجر به وقوع فاجعه ای غیرمنتظره و جبران ناپذیر می شود که مسیر فیلم در همان ابتدا تغییر داده و فضای شوخ و شنگ کار را به شدت تراژیک و ملتهب می کند. در‌اقع نقطه ی غافلگیری فیلمنامه در بهترین جای ممکن قرار دارد و فیلمسازان بدون هدر دادن وقت و مقدمه چینی های بی مورد داستان را آغاز می کنند.
درحالی که مخاطب خود را با غافلگیری اولیه ی کار درگیر می بیند یک غافلگیری دیگر نیز رخ میدهد و پیچیدگی های فیلمنامه مدام بیشتر می شود. خوشبختانه گره های درام هرگز سست نیستند بلکه فکرشده اند و این گره افکنی های به جا و به اندازه با قوانین ژانری کار نیز همخوان است. همین چینش درست وقایع و رخدادها و ترسیم خلاقانه ی تناقض ها و تقابل ها و البته غافلگیری های متعدد منجر می شوند «جاندار» به رغم شباهت پیرنگش با برخی دیگر از فیلم های جشنواره ی امسال مثلا «یلدا» بتواند بهتر عرض اندام کرده و مخاطب را راضی نگاه دارد.
بازیگران فیلم از نقاط قوت آن به شمار می آیند؛ از فاطمه معتمدآریا گرفته تا جواد عزتی و حامد بهداد که هم انتخاب هایی هوشمندانه برای نقشهایشان هستند و هم در ایفای این نقش ها عملکرد خوبی دارند.
ضعف بزرگ «جاندار» پایان آن است. گرچه فیلمسازان کوشیده اند تا سرنوشت شخصیت های فیلم را در قالب گفتگوی نهایی مادر (فاطمه معتمداریا) با پسرش تاحدودی مشخص کنند اما نحوه و شکل پایان بندی کار بیش از آن که به پایانی باز شبیه باشد به نوعی رهاشدگی غیرعامدانه می ماند که می توان آن را از ضعف های کار به شمار آورد. درواقع شاید بهتر آن بود که فیلمسازان همین پایان را در قالب و فرمی دیگر اعمال میکردند تا فیلم این چنین شوک آمیز به پایان نرسد و فرصتی هم برای حل و فصل وقایع آن در ذهن مخاطب باقی بماند .
در نهایت «جاندار» را میتوان فیلمی قابل قبول از کارگردانان جوانی دانست که جسورانه به سراغ موضوعی تکراری رفته اند و با پرداخت درست، روایت پردازی متفاوت و میزانسنی شسته و رفته فیلمشان را در سطحی بالاتر از موضوع تکراری اش ساخته اند.
