این آزمایش میزان برخی از آنتی بادی ها به نام ایمونوگلوبولین ها را در بدن بررسی می کند.
آنتی بادی ها پروتئین هایی هستند که سلول های ایمنی بدن برای مقابله با باکتری ها ، ویروس ها و سایر مهاجمان مضر تولید می کنند. آزمایش ایمونوگلوبولین وجود مشکل در سیستم ایمنی بدن را نشان می دهد.
برخی بیماری ها موجب تولید بیش از حد یا خیلی کم ایمونوگلوبولین می شوند.
میزان پایین ایمونوگلوبولین در خون، احتمال ابتلا به عفونت را افزایش می دهد. وجود بیش از حد ممکن است به معنای حساسیت یا نقص سیستم ایمنی بدن باشد.
انواع ایمونوگلوبولین
بدن انواع مختلفی از آنتی بادی های ایمونوگلوبولین را تولید می کند، از جمله:
ایمونوگلوبولین A: آنتی بادی IgA در غشای مخاطی ریه ها ، سینوس ها ، معده و روده ها یافت می شود. همچنین در مایعات تولید شده توسط این غشاها مانند بزاق ، اشک و خون نیز قابل مشاهده هستند.
ایمونوگلوبولین IgG: G متداول ترین نوع آنتی بادی در خون و مایعات دیگر بدن است. این آنتی بادی ها با “به خاطر سپردن” میکروب هایی که قبلاً در معرض آنها قرار گرفته اند، بدن را در برابر عفونت محافظت می کنند.
در صورت ورود دوباره میکروب ها به بدن، سیستم ایمنی می داند که باید به آنها حمله کند. پزشک برای آگاهی از آلودگی توسط انواع خاصی از باکتری ها یا ویروس ها می تواند IgG را آزمایش کند.
ایمونوگلوبولین M: بدن وقتی برای اولین بار به باکتری های جدید یا میکروب های دیگر آلوده می شود، این آنتی بادی را تولید می کند.
آنها اولین خط دفاعی بدن در برابر عفونت ها هستند. وقتی بدن وجود یک مهاجم را احساس کند، سطح IgM برای مدت کوتاهی افزایش می یابد. سپس با شروع تولید و افزایش سطح IgG برای محافظت طولانی مدت، میزان آن افت می کند.
ایمونوگلوبولین E: بدن در صورت واکنش بیش از حد به موادی که مضر نیستند مانند گرده گل و یا شوره حیوانات خانگی، آنتی بادی IgE می سازد. در آزمایش خون برای بررسی آلرژی، پزشک احتمالاً سطح IgE را اندازه گیری می کند.
چرا ممکن است به این تست نیاز داشته باشید؟
در صورت ابتلا به بسیاری از عفونت ها – به ویژه عفونت های سینوس ها ، ریه ها ، معده یا روده ها – پزشک ممکن است آزمایش ایمونوگلوبولین را انجام دهد.
در صورت داشتن شرایط زیر نیز ممکن است پزشک دستور این آزمایش را بدهد:
- اسهال مداوم
- کاهش وزن بدون دلیل
- تب های غیر قابل توضیح
- بثورات پوستی
- آلرژی
- بیماری پس از مسافرت
- اچ آی وی / ایدز یا مولتیپل میلوما (نوعی سرطان) ، یا بیماری دیگری که باید کنترل شود
روش انجام آزمایش
پزشکان اغلب IgA ، IgG و IgM را با هم اندازه می گیرند تا تصویری از عملکرد ایمنی بدن بدست آورند. تکنسین آزمایشگاه با وارد کردن یک سوزن به داخل ورید بازو، از خون بیمار نمونه می گیرد. خون در یک لوله یا ویال جمع می شود.
روش دیگر برای انجام این آزمایش استفاده از نمونه ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) است.
CSF مغز و نخاع را احاطه کرده است. پزشک نمونه ای از این مایع را از طریق سوراخ کمری می گیرد.
برای این کار، شما به یک مرکز سرپایی یا یک بیمارستان می روید. تکنسین برای کمک به بی حسی دردی ماده ای به پشت تزریق می کند.
معمولا به بیمار گفته می شود به پهلو دراز کشیده و زانوها را به سمت سینه جمع کند و یا روی میز بنشیند. تکنسین یک سوزن توخالی را بین دو مهره در قسمت پایین ستون فقرات وارد و مقدار کمی مایع را برای آزمایش خارج می کند.
همچنین می توانید این آزمایش را در خانه انجام دهید.
نتایج من به چه معناست؟
نمونه برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال می شود. این کار ممکن است چند روز طول بکشد.
بسته به نتایج، پزشک ممکن است دستور آزمایش های دیگری را بدهد، مانند:
اگر سطح ایمونوگلوبولین بالا باشد، علل احتمالی شامل:
- آلرژی
- عفونت های مزمن
- یک اختلال خود ایمنی که موجب واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن می شود؛ مانند آرتریت روماتوئید ، لوپوس یا بیماری سلیاک
- بیماری کبد
- بیماری التهابی روده
- سرطان ، مانند میلوم متعدد ، لنفوم ، یا سرطان خون
سطح پایین ایمونوگلوبولین ها به این معنی است که سیستم ایمنی بدن آنطور که باید کار نمی کند. این می تواند ناشی از موارد زیر باشد:
- داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی بدن، مانند استروئیدها
- عوارض دیابت
- بیماری کلیه یا نارسایی کلیه
- ضعف سیستم ایمنی مادرزادی یا اکتسابی (مانند HIV / AIDS)
فقط کم یا زیاد بودن ایمونوگلوبولین به این معنی نیست که یکی از این موارد را دارید.
آزمایش هر فرد براساس روشی که آزمایشگاه برای بررسی نتایج استفاده می کند، می تواند متفاوت باشد. با پزشک خود در مورد نتایج آزمایش و اقدامات مناسب مشورت کنید.
