ترجمه اختصاصی نوریاتو: جان مینیهان در طول دوران فعالیت حرفه ای خود ارتباط نزدیکی با نویسندگان مشهوری همچون ساموئل بکت برقرار کرد. ارتباطی که منجر به پرتره های قابل توجهی از این افراد شد. او کتاب های زیادی منتشر کرده از جمله ساموئل بکت(۱۹۹۵)، سایه های پال، پرتره های از شهری ایرلندی(۱۹۹۶) و رمزگشایی رنگین کمان؛ پرتره هایی از نویسندگان ایرلندی(۱۹۹۶).
به گزارش مجله عکس نوریاتو، جان مینیهان در مصاحبه ای با گاردین از بهترین عکس خود می گوید:
تا سال ۱۹۶۹ که ساموئل بکت جایزه نوبل ادبیات را به دست آورد، چیزی از او نشنیده بودم. پس از آن تعدادی از نمایش های او را دیدم و به سرعت جذب شخصیت این مرد ایرلندی شدم که در پاریس زندگی می کرد. در سال ۱۹۸۰ بکت برای کارگردانی نمایش آخر بازی به لندن آمد. او شخصیتی منزوی داشت و به شدت از روزنامه نگارها دوری می کرد. با این وجود از طریق متصدی ایرلندی ای که در هتل هایدپارک کار می کرد، متوجه شدم که کجا اقامت دارد. یادداشتی برای او گذاشتم و روز بعد به هتل رفتم.
در اولین دیدار ما، عکس هایی را به بکت نشان دادم که از شب نشینی های یک زن در شهر آتای گرفته بودم. شهر کوچکی که در آن بزرگ شده بودم. آن زن کتی تایرل نام داشت و من از او و خانواده اش به مدت سه روز و دو شب عکاسی کرده بودم. در طول گفتگوی ما انگار ساعت ها متوقف شده بودند. آتش شومینه خاموش شده بود و روی آینه را با پارچه ای سفید پوشانده بودند. بکت شیفته عکس ها شده بود. سپس تعدادی عکس از او گرفتم. شاید بکت با خود فکر می کرد این آخرین بار است که مرا می بیند اما این طور نبود.
بعد از آن دیدار، از تئاترهای او عکاسی کردم. از همه بازیگرانی که در کارهای او حضور داشتند، از پاریک استوارت گرفته تا ایان مک کلن عکس گرفتم. عکس ها را در فرمت سیاه و سفید گرفتم و برای بکت فرستادم. او هم کارت پستالی برای تشکر برایم فرستاد.
بکت در سال ۱۹۸۵ درست قبل از تولد ۸۰ سالگی اش، مرا به پاریس دعوت کرد. قرارمان را روز یکشنبه ساعت ۳ بعدازظهر در کافه ای محلی در مون پارناس گذاشتیم. یک ساعت زودتر به محل قرار رفتم و میزی دور، کنار پنجره با نوری مناسب انتخاب کردم. هنوز هم می توانم در ذهنم ساموئل بکت را ببنیم که با لبخندی گوشه لب به من نزدیک می شود. او دقیقا می دانست چرا این میز را انتخاب کرده ام.
ما تا ساعت ۴٫۵۰ دقیقه بعدازظهر با یکدیگر صحبت کردیم. او مرا مجذوب خود کرده بود. نور رفته بود و با خود فکر می کردم این لحظات چطور گذشت. تقریبا زمان خداحافظی بود که بکت پرسید: «جان، دوست داری از من عکس بگیری؟» دوربین رولیفلکس ام را بیرون آوردم و سه فریم عکس گرفتم. عکس ها بیشتر از حد انتظار من خوب بودند به این علت که او تمام صحنه را کارگردانی کرده بود. گویی می خواست به من بگوید: «این چیزی است که من هستم.»
جان مینیهان
تولد: دوبلین، ایرلند ۱۹۴۶
دانش آموخته: دانشکده هنر و گرافیک لندن
تحت تاثیر: سیسیل بیتون، امیل اتو هوپه و آندره کرتس
بهترین دستاورد: زمانی که به عنوان دستیار در دیلی میل کار می کردم، از لحظاتی که فیلم ها را ظاهر می کردم، لذت می بردم.
بدترین دستاورد: وقتی سوژه های مورد علاقه ام مانند بکت از دنیا می رفتند.
توصیه کلیدی: درباره سوژه هایتان تحقیق کنید. اگر نویسنده هستند کتاب هایشان را بخوانید.
مترجم: سعیده فراهانی
نوشته بهترین عکس من: جان مینیهان اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.
