سینماسینما، امیرعلی نصیری

اتاق امن بسیار برایم نوستالژیک است؛ چون اولین بار آن را بر روی پرده بزرگ دیدم… در زمانه‌ای که کانون فیلم خانه سینما در دوران مدیرعاملی ابوالحسن داودی و روابط عمومی سیمون سیمونیان، فیلم‌های خارجی روز را نمایش می‌دادند. تقریباً بیست سال پیش که خبری از اینترنت پرسرعت و تلویزیون‌های عریض نبود. من دانشجوی کارشناسی بودم و هنوز فعالیت مطبوعاتی را شروع نکرده بودم؛ اما از عشق به سینما درون خودم باخبر بودم.

ما سه نفر بودیم؛ من و هادی ل. و فرخ ب. که هر دو الان خارج از کشور هستند. از سر کلاس درس «محاسبات عددی» دکتر قلی‌زاده در جردن خودمان را بدون وسیله شخصی و با اعمال شاقه می‌رساندیم به خانه سینما در خیابان بهار. بعد از تماشای فیلم با شگفتی درباره‌اش حرف می‌زدیم و با بدبختی مضاعفی به خانه برمی‌گشتیم.
خاطرم هست پیش‌پرده (تریلر) فیلم را با اینترنت نفتی در خانه بارگیری (دانلود) کرده بودم. هنوز جمله اول پیش‌پرده را حفظم: Columbia Pictures invites you…. Into the Panic Room.

حالا که صحبت از درس و دانشگاه و محاسبات عددی شد، یادی هم بکنم از دکتر بهروز قلی‌زاده؛ هفده ـ هیجده سال پیش سر کلاس ایشان بودم که از قضا مؤلف یکی از بهترین کتاب‌های طراحی الگوریتم بود، ولی یک بار هم اشاره نکرد که کتاب را بگیرید. عجب حوصله‌ و علاقه‌ای داشت این مرد؛ تا روش حل مسأله را همه بچه ها نمی‌فهمیدند، سراغ مساله‌ بعدی نمی‌رفت. اصلاً اهل تذکر دادن نبود؛ یک بار که یکی از دانشجویان دختر رفتارهای زشتی را تکرار می‌کرد، بعد از خروجش از کلاس گفت: «از دانشجویان (خصوصاً خانم‌ها) تقاضا می‌کنم به این دوستتون تذکر بدید.» الان که خودم درگیر تدریس در دانشگاه شدم، می‌فهمم که چه مهارت و تجربه‌ای داشتند. امیدوارم سلامت باشند.
از هر دری سخنی گفتم، جز خود فیلم! باشد برای فرصتی دیگر.