سینماسینما، جابر تواضعی:
کم پیش می‌آید که همکاران منتقد و رسانه‌ای بعد از دیدن فیلم‌های جشنواره، زبان به تحسین آن باز کنند. دوستانم مرا خواهند بخشید. اما در اظهارنظرهای پس از نمایش هر فیلم کاخ جشنواره، نوعی غرور و تفرعن حاکم است و البته در طول هفده سالی که من مخاطب جشنواره‌ام کم‌وبیش همین‌طور بوده.
اولین و بدیهی‌ترین واکنش مخاطب/ منتقد نسبت به فیلم یا هر اثر هنری، در قالب دو کلمه خوب و بد خلاصه می‌شود. این خوب و بد گذشته از سلیقه مخاطب و منتقد، به عوامل و عناصر دیگری مثل شرایط نمایش فیلم‌ها هم بستگی دارد. مخاطب بودن هر اثر هنری، برای لذت باشد یا قضاوت، به گذشت زمان و ته‌نشینی در وجود مخاطب نیاز دارد و دیدن حداقل سه فیلم در یک بازه ده‌روزه اساساً مجال خوبی برای قضاوت قطعی و تخصصی درباره آن‌ها نیست. بهترین کارکرد این مجال جشنواره، اکتفا کردن به خوب‌ها و بدها است و این‌که نسبت به فیلم‌های اکران سال بعد دورنمایی داشته باشیم. در گذشته جشنواره و سینمای ایران کم نبوده‌اند فیلم‌هایی که توسط منتقدان قدر دیده‌اند و بر صدر نشسته‌اند، اما بعد از مدتی مثل حباب ترکیده‌اند.
مخصوصاً درباره ویژگی‌های فنی که باید بضاعت اطلاعات و دانش خودمان را بیشتر در نظر بگیریم. در برنامه «هفت» شنبه‌شب، مهمانان برنامه درباره نامزدهای احتمالی فیلم‌نامه و کارگردانی و بازی حرف می‌زدند و بعد محمدحسین لطیفی از آرش خوش‌خو درباره بهترین فیلم‌برداری پرسید و او نقل به مضمون جواب داد که با توجه به کمی دانشش جواب دادن او به این سؤال، ظلم به سینمای ایران است. به گمانم جواب روزنامه‌نگار و منتقد باسابقه‌ای مثل خوش‌خو، جواب فروتنانه و شجاعانه‌ای بود که باید همه ما اهالی نقد و مطبوعات باید بیشتر به آن توجه کنیم. مخصوصاً در ایام جشنواره.
