پس از اکران خصوصى موفق اولین فیلم کولاژ شده سینماى ایران در خانه هنرمندان، بنیاد لاجوردى میزبان ٢٠ نفر از هنرمندان و سینماگرانى شد که موفق به حضور در اکران خصوصى این فیلم نشده بودند.
به گزارش سینما سینما ،آیدین آغداشلو، لیلی گلستان، رخشان بنی اعتماد، شهرام اسدی، پوران درخشنده،علیرضا تابش، سیروس الوند، دکتر علیرضا سمیعی آذر، جهانگیر کوثری، خسرو دهقان ، مجید برزگر، شاهین امین، ژاله زکی زاده، مازیار رضا خانی ،هومن اطیابى و … در بنیاد لاجوردى حضور پیدا کردند تا به تماشاى «کاشی هفت رنگ» به نویسندگى و کارگردانى مینا سلیمى بنشینند.
آیدین آغداشلو نقاش، نویسنده و منتقد فیلم پس از دیدن کاشى هفت رنگ، گفت:” از زندگی به کاشی رفتن و از کاشی به زندگی آمدن در فیلم بسیار مجذوب کننده بود. کاشی های دیوار فقط یک پس زمینه برای شخصیت های فیلم نبودند. بلکه زندگیشان با آدمها ادامه پیدا می کرد. شکسته شدن کاشی ها در فیلم جهان نزدیکی به من داشت. من هم خاطرات انهدام کاشی ها و کاشی های معلق را بارها نقاشی کرده ام.”
همچنین دکتر علیرضا سمیعی آذر، نویسنده تاریخ هنر و بنیانگذار حراج تهران درباره فیلم توضیح داد:”فیلم با آنکه متکی به قصه نیست اما ارتباط با بیینده را تا آخر حفظ می کند. با وجود فریب باورپذیر کولاژها ما می فهمیم زنی که وارد فیلم آرشیوی می شود متعلق به آنجا نیست و یک پارادوکس زمانی مطرح است. ذهن بیننده پیوسته در نگاه تطبیقی حال و گذشته ٫ زن و مرد ٫ یا سنت و مدرنیته سیر می کند. سینما بخاطر وابستگی اش به صنعت نمی تواند ذاتا مدیومی آوانگارد باشد; بلکه فقط می تواند در موضوع رادیکال باشد. ایده های آوانگارد که ذات اثرو قلمروهای آن را به چالش می کشند در فضای هنر های تجسمی بهتر درک می شوند. چنین فیلمی در رخدادهای هنری جهانی مثل بینال ونیز با استقبال خوبی مواجه خواهد شد.”
لیلی گلستان مترجم و گالری دار گفت:”آنقدر زیبایی ها با ظرافت و لطافت نشان داده شده بودند و آنقدر تاثیر زیبایی شناسی این فیلم روی من زیاد بود که اهمیت قصه اش برایم کمرنگ شد. فیلم دیالوگهای بسیار خوبی هم داشت، با فارسی درست که برای من اهمیت زیادی دارد.”
سیروس الوند نیز در این باره گفت:”کاشی هفت رنگ، هم با فیلم های معمول سینمای ایران بی ارتباط است هم با فیلم های روشنفکرانه و ظاهرا هنری. بیشتر به یک نظریه در محتوا و یک لحن بصری در اجرا شباهت دارد. فیلم نمایشی ازجنگ همیشگی میان هنر و سیاست است. جدالی نابرابر بین هنرمندان و قدرتمندان که همواره در این آب و خاک وجود داشته و فیلمساز تلویحا به آن اشاره می کند. ورود مینا سلیمی به سینمای پیشرو و جستجو گر ایران امروز مبارک.”
پوران درخشنده نیز با اشاره به این که فیلم ساختار محکمی دارد، گفت:”جایگزین شدن زن در فیلم های آرشیوی به جای مرد بازتاب مطالبات زنان در جامعه معاصر است. بازی مینا سلیمی اقتدار زن را در نقش شهرزاد به خوبی به تصویر می کشد. از طرفی نگاه او به عنوان کارگردان سرشار از ظرافت زنانه است. ویژگی مهم این فیلم تواًم کردن نگاه ظریف زنانه و رفتار مطالبه گر اوست.”
دکتر اکبر عالمی، استاد دانشگاه و کارگردان، ضمن اشاره به این موضوع که فیلم، کار نویى در سینما ست و ممکن است بعضی به این نوآوری اعتراض کنند، گفت:”خصوصا بخاطر ساختارباز قصه گویی که فیلم دارد. تماشاچی عادت کرده داستان فیلم از الف تا ی گفته بشود. ولی علم هرمونوتیک می گوید نیمی از معنای اثر هنری نزد مخاطب است. فیلم از هر لحاظ یکدست است با گارگردانی قوی که نشان دهنده احاطه فیلمساز و ریشه دار بودن موضوع فیلم در اوست.”
در این میان خسرو دهقان، منتقد سینما به تجربه نوى فیلم به لحاظ ژانرو ساختار در سینما اشاره کرد و گفت:”به لحاظ محتوا نیز آوردن باخ از یک روزگار دیگر به مسجد شیخ لطف الله و مسحور شدنش در مقابل آن از طرفی ٫ استقلال پیدا کردن کاشی ها و حرکت کردنشان با موسیقی باخ از طرف دیگر همه چشم انداز نویی است. فیلم های مستند بسیاری از این مسجد ساخته شده، اما این فیلم طور دیگری این مسجد را به ما نشان می دهد. و مخاطب تا به حال این دنیا را لمس نکرده است.”
علیرضا تابش، مدیر عامل بنیاد فارابی نیز با توضیح دادن این موضوع که عشق به ایران در این فیلم دیده می شود، اضافه کرد:”فیلم از دریچه معماریِ زیبای اصفهان با مخاطب ارتباط برقرار می کند و نگاهی متفاوت به نوروز دارد. دلهره از دست دادن هویت و میراث فرهنگی را می شود در فیلم حس کرد. سکانسی از فیلم که در آن کاشی ها به حراج گذاشته می شوند تلنگری است به مخاطب، که مرا تحت تاثیر قرار داد. فیلمی پیشرو و جسورانه است.”
محمد امیر یار احمدی، رئیس کانون نمایشنامه نویسان خانه تاتر پس از دیدن نمایش گفت:”موقعیت یک زن در جستجوی هویتش و گذشته اش در این فیلم دلنشین بود و موجب شد خود را مطالعه کنم. تا کسی درک شاعرانه نداشته باشد نمی تواند چنین فیلمی بسازد. این فیلم من را به سال‌ها قبل برد.” او ادامه داد:”وقتی دغدغه های فرهنگی داشتیم وفقط از فلاکت در هنر حرف نمی زدیم. جای چنین گرایشی در سینمای ما خالی است. گرایشی که در بعضی کارهای بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی و محمد رضا اصلانی شاهد آن بودیم.”
همچنین ناصر صفاریان، مستند ساز و منتقد سینما با بیان این که وجه تکنیکی و کولاژ فیلم مهم‌ترین ویژگی آن است، گفت:”هیجان این که ما در حال تماشای اتفاقی نو در سینمای ایران هستیم، ناخودآگاه بر همه چیز سایه می‌افکند.هم‌خوانی و یکدست بودن بازی‌های تصاویر آرشیوی و تصاویر جدید هم به روان بودن فضای کلی اثر کمک کرده؛ گرچه فکر می‌کنم با کمی فشرده کردن صحنه‌ها، می‌شود به ضرباهنگ درونی بهتر و ریتم روان‌تری در فیلم رسید.”
عادل بزدوده، کارگردان نمایش عروسکی و عروسک ساز
نیز با اشاره به این که، پس از مدتها فیلمی دیدم که از هر لحاظ متفاوت بود، توضیح داد:”حزنی که در شخصیت ماهدخت و شهرزاد هست برایم دلنشین بود. چرا که این حزن از رنجشی تاریخی نشأت می گیرد که در همه ما وجود دارد. فیلم طرحی نو از معماری صفوی را با نگاهی تحلیلگر مطرح می کند. ما از این نوع ژانر ها در سینمای ملی مان کم داریم.”
«کاشی هفت رنگ» فیلمی تجربی و خلاقانه است که برای اولین بار در سینمای ایران از تکنیک کولاژ برای روایت داستان بهره گرفته است. داستان این فیلم در دو دوره صفوی و معاصر پیش می رود. در این فیلم از بعضی تصاویر سریال «شیخ بهایی» و «روشن تر از خاموشی» استفاده شده است. سکانس های مهم فیلم کاشی هفت رنگ با سکانس های بازی درخشان علی نصیریان، علی دهکردی و حسین یاری در این دو سریال کولاژ شده اند.
عوامل این فیلم عبارتند از:
نویسنده، کارگردان ، تهیه کننده و تدوینگر :مینا سلیمی
مدیر فیلمبرداری: علی رنجبر
صدابردار: وحید رضویان
مدیر تولید: ارس رزاز و مهدی بیاتی
بازیگران: مینا سلیمی، مسعود دلخواه، آریا توسلی، مصطفی بهشتی و آریاز ذوالفقارى،
صداپیشگان: ابولحسن تهامی نژاد، کتایون اعظمی، حمید منوچهری، منوچهر زنده دل،حسین نورعلی،امیر و مریم منوچهری.
مشاور رسانه: فرنوش آباء
مسئول روابط عمومى: میترا زمانى
مدیر اجرایی اکران: پریسا اسدی
