اخیرا حرکتی آغاز شده است که مدیران پارک‌های ملی و فعالان محیط زیست، از عکاس‌ها ها می‌خواهند با ژئوتگ نکردن عکس‌های خودشان، موقعیت مکانی آن‌ها را مخفی نگه دارند.  من با این نظر موافق نیستم و عقیده دارم که این کار نتیجه خاصی ندارد. چند سازمان از جمله آژانس مسافرتی جکسون‌هول و Leave No Trace تلاش دارند مفهوم نه به ژئوتگ را به اجرا بگذارند. آن‌ها می‌گویند که مناظر طبیعی که خیلی از عکاس‌ها عاشق عکاسی از آن‌ها هستند با خطر تعداد زیادی اینفلوئنسر که مکان عکس موردنظر را یاد می‌گیرند، روبرو هستند.آژانس مسافرتی جکسون‌هول حتی یک کمپین متمرکز با نام “جکسون‌هول را وحشی نگه‎‌دار” ساخته است که ژئوتگ را با یک مشکل بزرگ‌تر متصل می‌کند.

مطالعه بیشتر: در جستجوی زباله در شهر گواتمالاسیتی

عکاس‌های خیلی زیادی از ژئوتگ‌ها برای تحقیق روی لوکیشن‌های آینده، الهام گرفتن و به اشتراک گذاشتن تصاویر بین کاربرانی که روی یک نقطه جغرافیایی خاص تمرکز دارند، استفاده می‌کنند. تعداد زیادی از هشتگ‌های محبوب اینستاگرام یک عنصر جغرافیایی دارند و صفحات و کاربران زیادی روی لوکیشن‌های خاص تمرکز دارند. این تمرین در اکثر گوشی‌ها نیز گنجانده شده و یک ژئوتگ در داده‌های EXIF عکس موردنظر جایگذاری می‌شود.

به عنوان یک عکاس منظره، من عکس‌های زیادی روی اینستاگرام یا پلتفرم‌های دیگر با ژئوتگ منتشر کرده‌ام. من هشتگ‌های مربوط به لوکیشن را در پست‌های خودم گذاشته‌ام و محل عکس‌ها را در عنوان آن عکس و یا بحث‌های آنلاین ذکر کرده‌ام. من واقعا دوست ندارم فکر کنم که با کارهای خودم به این مناطق آسیب رسانده‌ام ولی پس از کمی فکر کردن متوجه شدم که این سازمان‌ها با روش اشتباهی به این موضوع وارد شده‌اند.

عکاسی الان بیشتر از همیشه یک رسانه ضروری برای مقاصد توریستی است. تصادفی نیست که سازمان‌های توریستی، پارک‌های ملی و هتل‌ها همه صفحات اینستاگرامی دارند که موقعیت‌های مکانی خاص خودشان را تبلیغ می‌کنند و بازدیدکننده‌ها را ترغیب می‌کنند که تصاویر خودتان را با هشتگ ما به اشتراک بگذارید. من با توجه به کارهای عکاس‌های موردعلاقه‌ام از مکان‌های مختلف بازدید می‌کنم و می‌دانم که دیدن عکس‌های دیگران از یک مکان بهترین راه برای برنامه‌ریزی عکاسی در مکان‌های ناآشنا است.

مطالعه بیشتر: خاطرات فراموش‌شده

برخی از لوکیشن‌های موردعلاقه من، در حیات‌وحش یا پارک‌های ایالتی و استانی هستند. من متوجه هستم که پیروی از قوانین تا چه اندازه مهم است و این می‌دانم که این امر نه فقط برای امنیت خودم، بلکه برای امنیت دیگر افراد و حیوانات هست. حتی در بعضی موارد سعی می‌کنم زباله‌های روی زمین را هم جمع کنم. اکثر عکاس‌هایی که با من هم‌مسیر بوده‌اند نیز از همین قوانین پیروی می‌کنند، به همین دلیل من هنگامی که می‌بینم تقصیر اتفاقاتی که افتاده است، بر گردن من یا عکاس‌های دیگر می‌افتد، ناامید می‌شوم.

همیشه احتمال این وجود دارد که یک فردخاص باعث خرابی در طبیعت شود. برای مثال می‌توان به یک گرافیتی‌کار اشاره کرد که به دلیل خرابکاری در تعدادی پارک ملی، از ورود به پارک‌های ملی محروم شده است. به طرز جالبی همین شبکه‌های اجتماعی که الان به خاطر هشتگ گذاشتن در معرض اتهام هستند، کمک کردند این فرد پیدا شود. در نمونه‌ای دیگر خراب‌کارها بر روی سنگ‌های پارک ملی یوتا کنده‌‎کاری کرده بودند. دوباره مسئولان پارک برای شناسایی و ردیابی افراد مسئول در این اتفاق، به سراغ شبکه‌های اجتماعی آمدند. در هر دو مورد، خراب‌کارها با عکس‌هایی زیبا از یک موقعیت دور از دسترس که یک عکاس با هشتگ به اشتراک گذاشته بود فریب نخورده بودند با این‌ حال هر دو توانسته بودند خسارت‌ها وسیعی وارد کنند.

طی ده سال گذشته، پارک‌های ملی با افزایش ۲۰ درصدی بازدیدکننده روبرو بوده‌اند و برخی لوکیشن‌های خاص جهانی شده‌اند.

پیچ نعل اسب در گرندکنیون، حالا پارکینگ، ایستگاه بازدیدکننده، سرویس بهداشتی و امکانات دیگری دارد که برای بازدیدکنندگان درحال افزایش آن تعبیه شده است. من شک ندارم که تعداد زیادی از مردم به لطف اینستاگرام با این مکان بی‌نظیر آشنا شده‌اند. به نظر من خیلی خوب است که سرویس‌های این پارک‌ها در حال گسترش است و برای همگام بودن با شهرت روزافزونی که دارد، امکانات خودش را گسترش می‌دهد.

مطالعه بیشتر: سوسیالیست هارلم، لانا تورنر

مسلما شرایطی وجود دارد که منتشر نکردن مکان سوژه و یا عکس ضروری است. برای مثال در یکی از مقالات روزنامه تایم به تعدادی کرگدن اشاره شده بود که به صورت رسمی محافظت نمی‌شدند و به اشتراک‌ گذاشتن موقعیت مکانی، ممکن است آن‌ها را تبدیل به سوژه شکار کند.

من قبلا از مکانی در ایالت وایومینگ دیدن کردم که دوست دارم دوباره به آنجا برگردم ولی هنگامی که دیدم هتلی که در آن اقامت داشتم قیمت‌های خودش را تقریبا دوبرابر کرده است و برای اکثر تاریخ‌ها نیز اتاق‌هایش رزرو شده‌اند سورپرایز شدم. من هیچ‌کدام از عکس‌های خودم را ژئوتگ نکرده بودم و دلیل سورپرایز شدنم نیز همین بود. مسلما این عکس‌های من بودند که توانسته بودند جمعیت زیادی را به این هتل بکشانند.

به نظر من سازمان‌های توریستی و مسئولان محلی باید کمی مسئولیت‌پذیر باشند. من حدود دو سال است که منتظر مجوز بازدید از تشکیلات سنگ‌های موجی در آریزونا هستم و هنوز هم شانس بازدید از آن را نداشته‌ام. من واقعا خوشحالم که برای حفظ چنین مکان‌هایی تلاش می‌شود و خوشحال هم هستم که مبالغی که هر روز درحال افزایش است را برای ورود به پارک‌ها پرداخت می‌کنم زیرا مطمئنا ارزش این مبالغ را دارند.

مطالعه بیشتر: پیشرفت چگونه به نظر می‌رسد؟

تلاش‌های ضد ژئوتگ به نظر می‌رسد که راه‌حل آسانی برای برون‌رفت از این مشکل است زیرا به جای ارائه یک راه‌حل مدیریتی منطقی برای حفاظت از منابع طبیعی یک مکان و یا دور کردن عکاس‌ها می‌توانند عکاس‌ها را مقصر این اتفاق‌ها جلوه دهند. با گمنام نگه‌داشتن برخی مکان‌های دور از دسترس ممکن است بتوانید برای زمان کمی امنیت آن‌ها را حفظ کنید ولی در صورتی که این مکان‌ها واقعا خوب باشند، در آخر همه مردم از آن با خبر خواهند شد. من به شدت به خواننده‌ها توصیه می‌کنم که به رفتار محترمانه با منابع‌طبیعی ادامه دهند ولی به افرادی که مسئول چنین مکان‌هایی هستند هم توصیه می‌کنم مسئولیت‌پذیر باشند.  برای بازدیدکننده‌ها قوانین معقولانه تعریف کنید و از مبالغ زیادی که مردم برای بازدید از این مکان‌ها می‌پردازند برای ساخت امکانات، جاده و دیگر منابعی که برای مدیریت این تعداد بازدیدکننده لازم است مصرف کنید. مانند اکثر مشکلات، یک قانون ضعیف، مانند نه به ژئوتگ فقط به کسانی آسیب می‌رساند که هیچ مشکلی پیش نمی‌آورند.

نوشته حرکت رو به رشد بر علیه ژئوتگ اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.