از ۲۲ ژانویه افرادی بازدیدکننده‌های کاخ گریسی، درحالی که به محل زندگی شهردار نیویورک و خانواده‌اش نزدیک می‌شوند، با یک صحنه‌ی ناراحت‌کننده روبرو می‌شوند. یک مجسمه‌ی پنهان و بدون صورت که پشت پاهای قطع شده‌ی خودش، روی زمین نشسته است. این مجسمه نشانه‌ای است که تعدادی مهمان غیرمعمولی در داخل کاخ هستند. این مجسمه که از برنز تیره ساخته شده است، ساخته‌ی دست هنرمند کارا واکر است و اسم آن “گونه‌های مهاجم(برای قرار گرفتن در باغ محلی شما)” می‌باشد و روی یک تکه زمین نزدیک ورودی قرار گرفته است. این مجسمه بخشی از رویدادی به نام “آن زن ادامه می‌دهد: یک قرن زندگی هنرمندان در نیویورک” است.

“آن زن ادامه می‌دهد: یک قرن زندگی هنرمندان در نیویورک” که متشکل از آثار ۴۴ هنرمند و مجموعه‌دار است در فضای عمومی کاخ گریسی نصب شده است. آن زن ادامه می‌دهد  بزرگترین نمایشگاه اجرا شده در این کاخ و اولین نمایشگاهی است که به صورت اختصاصی روی کارهای هنرمندان زن تمرکز کرده است. تمامی این هنرمندان به نحوی با شهر نیویورک مرتبط هستند. برخی از این هنرمندان مانند جردن کستیل و کاوری راینا که به ترتیب در سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ به دنیا آمده‌اند جوان هستند و سه نفر از آن‌ها نیز بیش از صدسال سن دارند.(توکو شینودا، متولد ۱۹۱۳، کارمن هررا، متولد ۱۹۱۵ و فلورنس نول، متولد ۱۹۱۷) برخی دیگر از این هنرمندان هم در قید حیات نیستند. زیرعنوان این نمایشگاه به سال ۱۹۱۹ اشاره دارد که اصلاحیه نوزدهم قانون اساسی که به زنان آمریکایی‌ حق رای داد، برای تصویب به ایالت‌ها فرستاده شد.

مطالعه بیشتر: مارتین فرانک و تلاش برای برابری

بانوی اول شهر، چیرلین مک‌کری در یک مصاحبه گفت:”نمایشگاه آن زن ادامه می‌دهد، با توجه به جنبش #MeToo، سالگرد صدسالگی جنبش حق رای و تعداد تاریخی زنانی که برای انتخابات کاندید شده‌اند، نمایشگاه خیلی مهمی است. مشخص است که نظر شخصی من، نظر سیاسی من هم می‌باشد. چیزی که من به آن اعتقاد دارم مانند تمام دنیا در خانه‌ی من درحال اجرا است.”

او به یاد می‌آورد که هنگامی که در سال ۲۰۱۴ به کاخ گریسی نقل مکان کرد، از تعداد کم پرتره‌ی زنان روی دیوارهای خانه تعجب کرده بود. او می‌گوید:”همه چیزهای دیگر فقط مرد بودند” (شهر نیویورک مانند ایالت نیویورک که فرماندار زن نداشته است، شهردار زن هم نداشته است) هدف آن زن ادامه می‌دهد که برای یک سال به نمایش گذاشته می‌شود و تورهای عمومی مخصوص و برنامه‌های تحصیلی نیز برای آن در نظر گرفته شده است این است که “مشکلی که به آن اشاره شد را حل کند و زن‌های بی‌نظیری که ناشناس مانده‌اند را به نمایش بگذارد.”

برای راهنمایی این نمایشگاه اداره نگه‌داری کاخ گریسی، بل براون، تاریخ‌دان هنر و داوطلب دکترای دانشگاه پرینستون را انتخاب کرده است. او گفته بود در مورد این سوال که چگونه جنسیت روی فهم ما از دنیا تاثیر می‌گذارد و چگونه ما تعصب را در نحوه برگزاری یک نمایشگاه دخیل می‌کنیم فکر کرده است.

بانوی اول چیرلین مک‌کری با “بهشت” الیزابت کولومبا (۲۰۱۲) در کاخ گریسی.

جسیکا بل براون، راهنمای “آن زن ادامه می‌دهد: یک قرن زندگی هنرمندان در نیویورک”، این نمایشگاه یک کلکسیون از بیشتر از ۶۰ اثر هنری است.

مطالعه بیشتر: فرار از هولوکاست

وظیفه‌ی خانم براون شکل دادن به یک طرح پیشنهادی بزرگ است.علاوه بر این او باید با محل برگزاری نمایشگاه آن زن ادامه می‌دهد نیز مقابله می‌کرد. این خانه، یک خانه با دو داستان به سبک فدرال است که توسط آرچیبالد گریسی در سال ۱۷۹۹ ساخته شد(و توسط شهردار رابرت ف. واگنر پسر در سال ۱۹۶۶ گسترش یافت). گریسی که یک تاجر دریایی بود برده‌هایی داشت که با کار اجباری به سخت این خانه کمک کردند. راهنماهای خانه وظیفه دارند راجع به این حقیقت در تورهایی که برگزار می‌شود صحبت کنند. خانم براون اذعان داشت که قرار دادن اثر خانم واکر در ورودی خانه، راهی برای آشنایی با این تاریخ و سوال بزرگ و مبهم است.

در داخل خانه، آثار پیچیده بیشتری وجود دارد. اتاق‌هایی که رنگ روشن دارند با مبلمان قدیمی، چراغ‌های تزئینی و دیگر وسایل تزئینی، تزئین شده‌اند و هدف تمام آن‌ها این است که هر اثر هنری که روی دیوار می‌رود را بهتر جلوه دهد. با این‌حال خانم براون گفت من منحصر به فرد بودن فضا را در چیز دیگری دیده‌است. “از آن‌جایی که اینجا یک موزه نیست، من احساس کردم که آزادی بیشتری برای بازی کردن با تاریخ هنر دارم.” به جای اینکه او تلاش کند یک نمایشگاه اصلاحی یا قطعی از صد سال هنر زنان را مدیریت کند، او تصمیم گرفت به صورت موضوعی کار کند و روی چهار بخش تمرکز کند:”مقابله با تاریخ”، “بدن به عنوان یک زمین مبارزه”، “به تصویر کشیدن مردم” و “گسترش انتزاع”. ارتباطات تصویری در اتاق‌های مختلف خودشان را نشان می‌دهند.

کارمن هررا، “دیروز” (۱۹۸۷)

برای مثال در اتاق نشیمن زیگ‌زاگ‌های سفید خشن موجود در نقاشی دیروز کارمن هررا، بازتاب موج‌های شاعرانه‌ی “فضای آزاد” لی کراسنر است. در همین اتاق روپوش “ساحل قیر” فیث رینگ‌گلد نیز وجود دارد که کیسی لوئیز لایت‌فوت جوانی را به تصویر می‌کشد که رویای پرواز روی پل جرج واشنگتن را دارد. یک عکس مردن و زاویه‌دار از این پل نیز که توسط برنیس ابوت گرفته شده است نیز در همان نزدیکی نصب شده است.

مطالعه بیشتر: شهر دروغین

در بین مشهورترین مشارکت‌هایی که در این نمایشگاه شده است چندین عروسک که توسط کاترین کلاریسا ایلین مک‌کری، مادر بانوی اول ساخته شده است نیز وجود دارد. مک‌کری بزرگ عاشق دوختن بود ولی مدت زیادی از عمر خودش را صرف کار در یک کارخانه و پشتیبانی از خانواده‌ی خودش کرد. مانند خیلی از زنان سازنده‌ی دیگر، او فقط وقتی توانست رویای خودش را دنبال کند که پیرتر شد. او صدها عروسک به رنگ‌های مشکی، قهوه‌ای، برنزه و دیگر رنگ‌ها ساخت و اکثر آن‌ها را به دیگران بخشید. دخترش درمورد او می‌گوید:”او به خودش آموزش داد و لذت زیادی با آن می‌برد. وقتی به این عروسک‌ها نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم عشقی که اغلب نمی‌توانست ابراز کند را در این کارهای هنری ریخته است.”

“آن زن ادامه می‌دهد” سومین نمایشگاه تخصصی است که از زمان شهردار جدید در این خانه اجرا شده است. اولین نمایشگاه، “پنجره‌هایی روی شهر: نگاهی به نیویورک گریسی” در سال ۲۰۱۵ وضعیتی را به وجود آورد که طبق گفته‌ی پائول گانتر رئیس اداره‌ی نگه‌داری کاخ گریسی متوجه شد نسبت به روشی که شهرداران سابق در پیش می‌گرفتند متفاوت‌تر است. او می‌گوید: سبک قبلی بیشتر “تصاویر دوست‌داشتنی از نیویورک” بودند. در مقابل، شهردار دِ بلاسیو و خانم مک‌کری نام مستعار این کاخ، یعنی “خانه‌ی مردم” را از صمیم قلب باور کرده‌اند و آثار هنری و دست‌سازهایی را به داخل کاخ آورده‌اند که دیدگاه پوپولیستی‌تری از تاریخ را به نمایش می‌گذارد. برای مثال می‌توان به نقاشی یکی از روسای قبیله‌ی ایروکوئیس و یک کارت‌پستال که یک برده‌ی آزاد شده را نشان می‌دهد اشاره کرد.

خانم مک‌کری عروسک‌های کواشی دست‌ساز مادرش را که مربوط به سال ۱۹۸۰ است نگه داشته است. مادربزرگ خانم شهردار به یاد مادر خودش که اسم دوران مجردی‌اش کواشی بوده است، این عروسک‌ها را نام‌گذاری کرده است.

خانم مک‌کری گفت:”من این موضوع را که آثاری از افرادی اینجا نصب شده است که در گذشته امکان دعوت شدن به این کاخ را نداشتد خیلی دوست دارم”

کاخ گریسی تنها جایی نیست که خانم مک‌کری تلاش کرده است تصاویر افرادی که در طول تاریخ کمتر دیده شده‌اند را به نمایش بگذارد. سال گذشته او و معاون شهردار آلیشیا آلن کمپین “آن زن نیویورک را ساخت” اجرا کردند. این کار ابتکاری برای جلب توجه‌ها به کمبود مجسمه‌ی زنان تاریخ‌ساز در سطح شهر انجام شد. اولین ماموریت آن‌ها یک مجسمه از شیرلی چیشولم خواهد بود که در سال ۲۰۲۰ در پراسپکت پارک نصب خواهد شد.

مطالعه بیشتر: نقاشی احساسات

خانم چیشولم، اولین زن آفریقایی-آمریکایی بود که در کنگره‌ی آمریکا خدمت کرد. او در یک ویدئو که ساخته‌ی هنرمندها میکلان توماس و دیوید آنتونیو کروز است در “آن زن ادامه می‌دهد” حضور دارد. همچنین نسخه‌هایی از اتوبیوگرافی او و آثار زودگذر او از کمپین‌هایش نیز در این نمایشگاه وجود دارد.

آن زن نیویورک را ساخت، بخشی از توجه بزرگ‌تر مدیریت دِبلاسیو روی مشکلات زنان است. او برای حل این مشکلات کارهای زیادی کرده است. برای مثال می‌توان به تشکیل گروه ضربت مخصوص خشونت خانگی و تصویب قانون منع کارفرماها از پرسیدن میزان حقوق قبلی از استخدامی‌های آینده اشاره کرد. این قوانین توسط خانم مک‌کری پشتیبانی و در برخی موارد رهبری شده اند. خانم مک‌کری اشاره می‌کند که زن‌ها نصف رهبری مدیریت همسرش را برعهده گرفته‌اند.

از طرفی این تفکر، توجه دبلاسیو را به هنر نشان می‌دهد و آن‌ها را به عنوان بخشی از اکوسیستم شهر نیویورک می‌بیند. این بدین معنی است که در کنار افزایش درآمدهای مالی، بررسی نحوه پخش این درآمدها نیز موشکافانه‌تر شده است و باید منابع مالی آینده‌ی سازمان‌ها را به پرسنل و هیئت مدیره آن‌ها برساند.

گونه‌های مهاجم(برای قرار گرفتن در باغ محلی شما)، کارا واکر، ۲۰۱۷٫ ورودی عمومی کاخ گریسی. عنوان مجسمه به موضوع پرتکرار مهاجرت و جابجایی انسان‌ها و فرهنگ دوگانه‌ای که بر اثر این موضوع به وجود می‌آید اشاره دارد.

مطالعه بیشتر: نیاز به رفتن

برخی نگران هستند که این کار یک معامله برد-برد نیست و شهردار به جای تمرکز روی سازمان‌های هنری بزرگی که اقتصاد شهر را می‌گردانند، نادیده گرفته است و روی سازمان‌های کوچک‌تر تمرکز کرده است. خانم مک‌کری نیز به نظر می‌رسد با گفتن: ” از لحاظ هنری، موضوعات مهمتری نسبت به مت‌بال در شهر نیویورک وجود دارد.” این دیدگاه را تقویت کرده است.

ولی خانم مک‌کری در جای دیگری عنوان کرده است که تمام گروه‌های فرهنگی از حدود ۲۰۰ میلیون دلاری که برای سال مالی ۲۰۱۹ به سازمان روابط فرهنگی اختصاص داده شده است، سود می‌برند. این مبلغ، بیشترین مبلغی است که در کل تاریخ این سازمان، به آن اختصاص یافته است.

او و شهردار نیز هیچ شکی در مورد اینکه سیاست‌مدارهای پوپولیستی هستند که هدف اصلی آن‌ها آوردن فرهنگ بیشتر برای مردم است باقی نگذاشتند.

نوشته خانه‌ای برای مردم اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.