سینماسینما، لیلا علیپور
کلمات دارایی های جمعی مایند. در حالی که طی سال های اخیر با بی مبالاتی واژه ها از شکل نگارشی و خوانشی درست خود خارج شده اند مفاهیم نیز دستخوش تغییرات اساسی شده اند. واژه مشترکی که ما و اجدادمان بر زبان می راندیم، دیگر یک مفهوم مشترک ندارد. در این میان هجوم یک بیماری جهانی چون سیلی بر صورت تک تک ما فرود آمد. زندگی عادی و روزمره ما تقریبا غیرممکن شد؛ دیدار پدر و مادر و در آغوش کشیدن فرزندانمان حسرت شد. ذهن ما که شاهد این تغییر به یکباره است سعی می کند وضعیت را بشناسد، تحلیل کند و راهکار بدهد و همه اینها برای یک هدف است؛ بقا. در راه شناخت این وضعیت است که اخبار را پی می گیریم به فضای مجازی رو می آوریم تا نظرات دیگران را بدانیم. داده ها که جمع شد شروع به تحلیل می کنیم تا راهکاری بیابیم برای حفظ نفس هایمان. در مسیری که ذهن طی می کند، شروع به بازسازی مفاهیم بر مبنای وضعیت جدید می کند. بسیاری از کارهایی که تا پیش از این انجام می دادیم را زیر سوال می برد. خانه تکانی می کند و اگر استرس شدید و کنترل نشده ناشی از شرایط اجازه دهد و مزاحم کارش نشود شاید بتواند به نتایج درخور توجهی برسد. ذهن برای امید دادن به تک تک سلول های بدن شروع به تجسم آینده می کند. به کارهایی که قرار است انجام دهیم و به بالاترین مفهوم انسانی می رسد؛ عشق و دوست داشتن.
و اینجاست که مفاهیم امروزی این دو واژه فرسنگ ها با اصالت مفهوم فاصله یافته اند. کلمات محبت آمیز چون سکه ای بدون پشتوانه ضرب شده، خرج می شوند. به جز بذل و بخشش این کلمات در سطح جامعه از سوی خیل افراد، اغلب در روابط نیز پشتوانه ای برای این واژه ها، وجود ندارد. از این جهت تماشای فیلم «داستان عشق» برای ذهن ما مفید است. تصویری از عشق واقعی. با پذیرش مسوولیت. دوست داشتن، چه اعضای خانواده چه دوستان و چه شریک زندگی، بدون پذیرش مسوولیت معنایی ندارد اگر هم دارد ربطی به مفهوم اصلی این ترکیب ندارد. پذیرش مسوولیت کار انسان های رشد یافته است که از شناخت دهانی عبور کرده اند و به سوی کمال، هر چند شاید آهسته، در حرکتند. اینگونه افراد نمی توانند هم عاشق طرف مقابل خود باشند و هم در عین حال متنفر از او. کسی که دوست دارد، به رشد طرف مقابلش اهمیت می دهد و تحت هر شرایطی –البته در یک بستر روانی سالم از سوی هر دو طرف- از جان و روح او مراقبت می کند.
اگر به اینها بیندیشیم و اگر خلوتمان سفری باشد به درون، پس از پایان این روزها که با خیال راحت توانستیم درهای خانه هایمان را بگشاییم، شاید آدم های نویی شده باشیم با تغییراتی که دنیایمان را زیباتر می کند.
