ترجمه اختصاصی نوریاتو: الهامبخش این تصویر شکلهای دواری هستند که بازگشت رابرت دلانی را به حجمگرایی و هارمونی در نقاشی نشان میدهد. برای دلانی، مدرنیته توسط افراد تعریف شده است. تحت تاثیر عظمت برج ایفل، هجوم بیلبوردها و گسترش هوانوردی او این مدرنیته را به عنوان یک سرریز بصری دید که بیننده را غرق میکند.
این جستجو برای نقاشی محض، که چشم بیننده را به تحریک واقعیت متصل میکند، با نقاشی روی سهپایه مخلوط میشود. از اولین نقاشی منظره رابرت دلانی تا اولین شکلهای دواری که در سال ۱۹۱۳ کشید، او از تئوریهای ستارهشناسی و حلقههای نور لامپهای الکتریکی الهام میگرفت و به دنبال این بود که با کمک پویایی دایرهها به محدودیتهایی که از طرف بوم نقاشی روی او اعمال شده بود غلبه کند. به دلیل اینکه این نقاشی به صورت مستقیم روی حساسیت بیننده تاثیر میگذارد، برای رابرت دلانی از محبوبیت بالایی برخوردار بود.
مطالعه بیشتر: از قلعه ناپلئون تا موزه لوور
رابرت دلانی، برج ایفل، ۱۹۱۱
پس از اولین تجربیات او با فیلمساز آبل گَنس در سال ۱۹۱۳ و تجربیاتی که با بالرینهای روسی در سال ۱۹۱۸ در اسپانیا داشت او سال ۱۹۲۱ در پاریس با همسر خودش سونیا که یک هنرمند معروف بود آشنا شد. علاقه دلانی به هنرهای کاربردی بیشتر شد و شروع به طراحی پوسترهای تبلیغاتی برای برندهای مشهور نوشابه و ماشین و همچنین رویدادهای عمومی کرد. این پروژهها به او این اجازه را دادند که شکلهای دوار، پروانهها و دیسکهای خودش را با محیط شهری ترکیب کند. هنرمندانی که از تنهایی و تمرینات تکامل خسته شده بودند، سعی میکردند به صورت فعال در شکل دادن مدرنیته شهری همکاری کنند. برای اینکار بهترین راه ترکیب هنرشان در معماری بود.
مطالعه بیشتر: قوانینی که باید هنگام عکاسی خیابانی رعایت کنید
به همین دلیل جای تعجب نیست که در سال ۱۹۲۵، رابرت مالت-استیونس که یک معمار بود از دلانی خواست لابی یک سفارت خیالی را که در نمایشگاه هنرهای تزئینی ارائه میشد را تزئین کند. در یک محوطه باز وسیع، دلانی یک نسخه عمودی و باریک از “شهر پاریس” را که در سال ۱۹۱۲ برای سالن استقلال طراحی شده بود را نصب کرد. این همکاری برای اولین بار به دلانی اجازه داد نقاشی خودش را در یک اثر معماری معاصر تلفیق کند و تاثیر ترکیبهای خودش را در یک مقیاس بزرگ آزمایش کند.
رابرت دلانی، ریتمها، ۱۹۳۴
مطالعه بیشتر: نه حقیقت جالب در مورد زندگی پیکاسو
سال ۱۹۳۰ برای رابرت دلانی یک نقطه مهم بود و او نقاشی فیگوراتیو را کنار گذاشت. او حتی کشیدن پرتره دوستانش را که از زمان برگشت به فرانسه تمرین کرده بود نیز کنار گذاشت. او به همان شکلهای دواری برگشت که قبل از جنگ میکشید. در نقاشی ریتمهای دلانی از رنگهای روشن استفاده شده است و این نقاشی چرخش او به سمت تولیدات رادیکال آخر عمرش را نشان میدهد. تضاد بین طیفهای سفید و سیاه جنبش سینوسی را میسازد که به سطح نقاشی تحرک میبخشد. طبق گفته هنرمند: “این آثار به خوبی با معماری تلفیق میشوند و خودشان هم به صورت معمارانه ساخته شدهاند.” به جای مداخله روی یک سطح، به سطح دیوار احترام میگذارند و به قرارگیری فضایی خودشان احترام میگذارند.
نوشته رابرت دلانی – ریتمها اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.