حدود ۱۰۳ سال پیش لف ولادیمیروویچ کولشوف (فیلمساز و نظریه پرداز روسی) بنا به روایتی به تنهایی و بنا به روایتی دیگر با همکاری پودوفکین (خالق فیلم مادر واز افراد موثر درنظریه مونتاژ شوروی) در آزمایشی سینمایی ثابت کرد، بخشی از قدرت بازی بازیگران در سینما وصل به قدرت تدوین در فیلم است. او در آزمایش خود تصویری ثابت از چهره ماژوخین (بازیگر مطرح زمانه خود) را به نماهایی از بشقاب سوپ، تابوتی که جسد زنی در آن قرار داشت و تصویر دختربچه ای در حال بازی پیوند زد. سپس فیلم های آماده شده را برای سه دسته تماشاگر مختلف نمایش داد. آنهایی که ظرف غذا را پس از چهره ماژوخین تماشا کرده بودند، در سیمای او، گرسنگی و دیگران به ترتیب اندوه و شادی را دیدند. با تمام اینها و به رغم اهمیت فیلمنامه و کارگردانی در بازی بازیگران نمی توان نقش حیاتی بازیگرانی همچون چارلی چاپلین، باستر کیتون، همفری بوگارت، مارلون براندو، آدری هپبورن، مریل استریپ، نیکول کیدمن، لارنس اولیویه و… را در سینمای دنیا و بهروز وثوقی، سوسن تسلیمی، عزت الله انتظامی، فردین، ملک مطیعی، پوری بنایی، فاطمه معتمدآریا، گلشیفته فراهانی، هادی اسلامی، نیکی کریمی، فریما فرجامی شهاب حسینی، خسرو شکیبایی و… در سینمای ایران انکار کرد. اما نمی دانم چرا هروقت به بازی و بازیگری در سینما فکر می کنم به یاد کسانی می افتم که روزگاری تصور می کردند بازیگری صاحب نام خواهند شد. منظورم دختران زیبارویی نیست که هنگام تماشای چهره شان توی آینه تصور می کنند به درد بازیگری می خورند یا پسرانی که لودگی هاشان به دل پدر و مادرشان می نشیند. قصدم تعداد زیاد مشتاقان بازی جلوی دوربین هم نیست. مرادم کسانی است که نمونه اش سال ها پیش در فیلم سرخپوست ها به کارگردانی غلامحسین لطفی و با بازی زنده یاد پرویز فنی زاده به نمایش در آمد. مردان و زنانی که به عشق نمایش تصویرشان بر پرده سینما سال ها نقش های کوچکی بازی کردند و به این امید دوام آوردند تا بلکه روزی روزگاری اسم شان در تیتراژ فیلم به عنوان بازیگر اصلی بیاید. اتفاقی که اگرچه قاعده نشد استثناهایی همچون حسن رضایی هم داشت. بازیگری که کیانوش عیاری به درستی به توانایی های بازیگری اش پی برد. اما بخت همه سیاهی لشکرهای سینمای ایران و شاید هم دنیا آنقدر بلند نیست و نخواهد بود که سهم شان از روز بازیگر عکس و استوری و تبریک باشد. سهم بسیاری از آنها عکس های یادگاری با ستاره ها و حسرت روزهایی است که دیگر هیچوقت برنمی گردد. اگر هم برگردد شاید چیزی عوض نشود. مهم بودن در سینما و جلوی دوربین است. لذتی که وقتی از بازیگرانی همچون فردین، ملک مطیعی، پوری بنایی و… دریغ شد تلخی زندگی شان را افزون کرد. با کمی تاخیر روز سینما به سیاهی لشکرها… پاسوخته های سینما… بازیگران جدید و قدیم، سرخپوست ها و شما مبارک باد.
