همانطور که تلویزیون در برنامه‌های اقتصادی نیز تعرفه‌های خاصی برای معرفی برندها و حتی نام بردن از آن‌ها دارد. تقریباً می‌شود گفت که هیچ چیز در تلویزیون در رابطه با برندینگ رایگان نیست و هر برند تجاری برای آنکه نام، لوگو یا فعالیتش در تلویزیون یا رادیو معرفی شود باید طبق تعرفه‌ای که از سوی اداره بازرگانی صداوسیما مشخص می‌شود هزینه پرداخت کند. پس به احتمال زیاد مدیر آن شرکت تولیدکننده نیز مشابه سایر فعالان حوزه اقتصادی جهت حضور در یک برنامه پر بیننده تلویزیون باید هزینه‌ای پرداخت کرده باشد ولی آیا این هزینه‌کرد می‌تواند ضامنی بر این باشد که هر چیزی از تریبون تلویزیون پخش شود؟! مسلماً در اینجا قصور بر گردن شبکه تلویزیون و گروه برنامه‌ساز است که نتوانسته‌اند مهمان برنامه را توجیه کنند که صرف حضور در تلویزیون ولو با پرداخت هزینه نمی‌تواند مجوزی برای بیان هر مسئله‌ای باشد.
هر گونه خدشه وارد کردن به جایگاه رسانه ملی به عنوان رسانه تراز جمهوری اسلامی بازخوردهای فراگیری پیدا می‌کند. نمونه اخیر این بازخوردها مهمان برنامه فرمول یک شبکه یک سیماست که از تشابه میان زن، شراب و پنیر می‌گوید و مجری وامانده از اینکه چه تصمیمی بگیرد که اوضاع را در اختیار خود قرار دهد، صرفاً به خنده و واکنش‌های دستپاچه متوسل می‌شود. این برنامه و مجری آن پیش از این نیز سابقه حاشیه‌سازی از این دست را داشته‌اند و عجیب است که مدیران رسانه ملی نتوانسته‌اند آن‌ها را توجیه کنند که تریبون تلویزیون جمهوری اسلامی تریبون ارزان قیمت و پیش پا افتاده‌ای نیست که اولاً بشود آن را محلی برای دیده شدن هر شخصی قرار داد و درثانی ارزش‌ها و هنجارهای جامعه اسلامی را فدای درآمد ناشی از حضور صاحبان صنایع و تجار کرد که به دلیل پرداخت هزینه حضور در تلویزیون برای خود حق هر گونه اظهارنظری را در نظر گرفته‌اند.
