بازیگر ۸۲ ساله برنده اسکار که کمتر به حضور در رسانه‌ها روی خوش نشان می‌دهد، این بار در غم از دست دادن دوست صمیمی خود برابر جیم هیل نشست و به این خبرنگار ورزشی گفت: «واکنش من شبیه تقریبا تمام ساکنان لس‌آنجلس است. انگار که ناگهان همه چیز متوقف و حفره‌ای بزرگ ایجاد شده باشد. من به دیدن و حرف زدن با کوبی عادت کرده بودم. این ماجرای وحشتناک آدم را می‌کشد.»
نیکلسون که از تماشاگران تمام بازی‌های خانگی لس‌آنجلس لیکرز در ورزشگاه استپلس سنتر در ۲۰ سال حضور کوبی بوده، افزود: «استعداد او و اینکه چقدر در بسکتبال بزرگ بود همیشه یادم می‌ماند. بار اول که هم را دیدیم، دستش انداختم. به او یک توپ بسکتبال دادم و گفتم دوست دارم توپ را برایش امضا کنم. چنان به من نگاه کرد که انگار یک دیوانه دیده است. البته مطمئنم که شوخی من را گرفته بود. این چیزها را خوب بلد بود.»
او درباره تجربه دیدن بازی‌های کوبی برایانت از کنار زمین هم گفت: «من درست پشت جامپ‌شات‌های او در سمت چپ زمین می‌نشستم و وقتی برای شوت زدن به هوا بلند می‌شد، همان لحظه اول می‌دانستم که گل می‌شود یا نه. همه ما همیشه به او فکر می‌کنیم و دل‌مان برایش تنگ می‌شود. او یکی از انسان‌های برگزیده روزگار بود.»
