این مستند تاریخی با عنوان «گذشته هرگز نمی‌میرد: داستان ویلیام فاکنر» در خانه این نویسنده مطرح آمریکایی در شهر آکسفورد و همچنین شهر «واتر ولی» ایالت می‌سی‌سی‌پی و چندین لوکیشن معروف طی مدت ۱۰ روز فیلمبرداری می‌شود و شامل مصاحبه‌، تصاویر آرشیوی و البته بازسازی لحظه‌های مهم و حیاتی در زندگی «ویلیام فاکنر» است.

این اثر مستند به سه برهه از زندگی «فاکنر» می‌پردازد و سه بازیگر در نقش این نویسنده در دوره‌های مختلف زمانی مقابل دوربین می‌روند. «اریک رابرتس» بازیگر نامزد اسکار در نقش «ویلیام فاکنر» در دوره پایانی زندگی بازی می‌کند و کارگردانی فیلم را نیز «مایکل موداک توران» عهده‌دار است.

وب‌سایت «آکسفورد ایگل» خبر داده که قرار است فیلمبرداری این مستند در هفته جاری به پایان برسد و مراحل تدوین آن نیز به زودی آغاز می‌شود.

«ویلیام کاتبرت فاکنر»، نویسنده و شاعر آمریکایی و برنده نوبل ادبیات و دو جایزه «پولیتزر» است که رمان «خشم و هیاهو» را به جهان ادبیات هدیه کرده است. او را یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم می‌دانند.

سبک نگارشی دشوار و پیچیده او اغلب مورد انتقاد قرار گرفته است که دلیل آن، استفاده «فاکنر» از تکنیک‌های ادبی مانند نمادگرایی، قصه‌گویی غیرخطی، چندصدایی بودن روایت داستان و به‌ویژه جریان سیال ذهن است. تکنیک جریان سیال ذهن در رمان «خشم و هیاهو»ی او پررنگ‌تر از دیگر آثارش به چشم می‌خورد.

«فاکنر» به همراه «مارک تواین» و «تنسی ویلیامز» از جمله بزرگ‌ترین نویسندگان جنوبی به شمار می‌آید که البته تا پیش از دریافت جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۴۹ چندان شهرتی نداشت، اما امروزه آثارش مورد تحسین منتقدان و مردم قرار گرفته‌اند.

علاوه بر رمان، او در نوشتن داستان‌های کوتاه نیز نویسنده پرکاری بود. اولین مجموعه داستان کوتاه «فاکنر» در سال ۱۹۳۲ با نام «این ۱۳ نفر» منتشر شد که شامل تحسین‌برانگیزترین داستان‌هایش از جمله «شاخه گلی برای امیلی»، «آتش‌سوزی در طویله»، «برگ‌های قرمز» و «آن آفتاب غروب» است.

او همچنین در زمینه نوشتن داستان‌های جنایی و پلیسی استعداد چشم‌گیری داشت. سه کتاب شعر نیز از خود به یادگار گذاشت که «فون مرمری» در سال ۱۹۲۴ و «شاخه سبز» در سال ۱۹۴۲ از آن جمله‌اند. رمان‌های معروف «خشم و هیاهو»، «گور به گور» و «آبسالوم، آبسالوم!» هم از آثار این نویسنده‌اند.

«فاکنر» که در مجموع ١٧ رمان از خود به‌جای گذاشت، در عرصه نویسندگی از چهره‌های سرشناسی چون «جیمز جویس»، «ویلیام شکسپیر»، «فردیش نیچه» و «تی. اس. الیوت» الهام گرفت و نویسندگانی چون «کورمک مک‌کارتی»، «جان گریشام» و «فلانری اوکانر» نیز او را الهام‌بخش خود قرار دادند.

این نویسنده روز ششم جولای ١٩۶٢ بر اثر ایست قلبی در سن ۶۴ سالگی درگذشت و در هفتم جولای در قبرستان «سن پیترز» آکسفورد به خاک سپرده شد.

258258