ژاله صامتی که پاییز و زمستان امسال نمایش «محبوبه‌ها» را در مقام کارگردان و بازیگر روی صحنه داشت و بعد از دو سال به تئاتر بازگشت، گفت: همین که کسی به دیدن تئاتری که من کار می‌کنم بیاید و به فکر بیفتد و چیزی را متاثر از آن، در زندگی‌اش جابجا کند که با آن حالش خوب شود، حس می‌کنم به هدفم رسیده‌ام و خوشحال می‌شوم.

صامتی با بیان اینکه پشت صحنه نمایش محبوبه‌ها بسیار عاشقانه و جذاب بود و تصویری از دنیای زنان را ارائه می‌داد، هدفی که این نمایش دنبال می‌کرد را ایجاد انگیزه برای درمان روح و روان خواند و گفت: اینکه تلنگری بزنیم که بتوانیم از تمام واگویه‌ها و پچ‌پچه‌های کهنه دور و برمان که در ما نهادینه شده آگاه شویم و فکرهایمان را هم نو کنیم. من معتقدم چیزی به اسم مرد یا زن بد و خوب نداریم، بلکه گاهی برخی آدم‌ها فارغ از جنسیت‌شان،‌ رفتار درست را بلد نیستند و نیاز است مسائلی را یاد بگیرند.

صامتی خاطرنشان کرد: ضمن اینکه معتقدم هر بازیگری باید روان‌شناسی و جامعه‌شناسی بداند و در کنارش جهان‌بینی درستی هم داشته باشد چراکه احاطه و یا آگاهی از این علوم، امری جدانشدنی از بازیگری است.

او درباره میزان اثرگذاری یک نقش بر روح و روان بازیگر هم گفت: من نقشی بازی کرده‌ام که در تمام مدت فیلم‌برداری که حدود دو ماه می‌شد و حتی ۱۰ روز بعد از اتمامش، گریه می‌کردم. در این سال‌ها و برای نقش‌های مختلف،‌ بارها دچار آسیب روح و روان شده‌ام به‌طوری‌که اصلا کسانی که دو یا سه کار تئاتر یا فیلم را هم‌زمان باهم انجام می‌دهند را نمی‌فهمم.

این بازیگر تئاتر و سینما با تاکید بر تاثیر عمیقی که یک نقش می‌تواند روی بازیگر داشته و حتی شخصیت فرد را تغییر دهد، گفت: من وقتی قرار است سر فیلم یا تئاتری بروم دیگر اصلا شبیه خودم نیستم و تبدیل به فرد بسیار ساکتی می‌شوم.

۲۴۱۲۴۱

منبع