مدیران محترم تشکل های مطبوعاتی این جمله را به کرات از من شنیده اند که راه فراگیری و اثر بخشی یک تشکل به عنوان یک نهاد مدنی، آن است که همواره «تئوری نمایندگی» در آن جاری باشد یعنی با ساز و کارهای ارتباطی، مرتبا مشروعیت خود را از بدنه و رده های پایین کسب کند . سران آن با شیوه های دمکراتیک ، بالا آمده باشند و جسارت داشته باشند فهرست اعضای خود را روی وبگاه تشکل خود منتشر کنند و انتخابات آنها در محیطی فراگیر انجام شده باشد، نه آن که مثلا مدعی یکصد عضو باشند اما انتخابات آنها با هشت نفر و نصفی برگزار شده باشد و رای آخرین عضو هیات مدیره هم پنج تا باشد!
هدف چنین تشکل هایی حل مشکل همکاران نیست بلکه پز دادن ، ملاقات با مقامات ، اخذ امکانات برای خود و ترقی یک شبه است! فرجام چنین رفتاری، نگفته هویداست و رمز میرایی زود هنگام جمع ها در این مُلک و انشعاب های بعضا خونین، در همین نکته نهفته است . ناگفته پیداست دلیل اصلی بی میلی و یاس جماعت ایرانی در راه اندازی حزب و انجمن نیز همین دقیقه است . با این اوصاف در میان تشکل های موجود مطبوعاتی تنها دو تشکل را تاحدی واجد ویژگی های یاد شده  می دانم.

تجربه این برادرتان می گوید ساز و کار مردمسالارانه و البته علمی برای اثر بخشی ، در اجرای مراحل زیر است:
۱-معضلات از دید هریک از همکاران فهرست شود .
۲-  در یک فهرست تجمیع شود .
۳-  مواردی که عملا یک موضوع است ولی با ادبیات مختلف بیان شده ، ادغام شوند .
۴- با مدلی شبیه دلفی و با رای گیری مجدد ، به ترتیب وزن نوشته شود .
۵- برای چند تای اول (تاکید می شود صرفا چند تای اول) کارگروه تشکیل شود و اولا پیشنهادهای «عملی» ( و نه شعاری و فضایی و آرمانی) داده شود و ثانیا مراحل پیگیری آن با تقسیم کار و زمان بندی .
۶- کلیه مراحل به صورت شفاف، به موکلان (اعضای تشکل مجازی یا فیزیکی) گزارش و مرتبا از آنها مشارکت و همفکری طلب شود .

ادبیات مدیریت استراتژیک اقتضاء می کند در طول مسیر با وسواس قابل توجه، از طرح هر گونه اولویت های رده های پایین تر خودداری شود زیرا همه رتبه های پائینی  بند چهارم ، حتی اگر مهم باشند، انحرافی تلقی  می شوند.
این روش، امید آفرین است چرا که به ازای رفع یا کاهش هر معضل، روح امید و اعتماد به نفس می دمد و ضمنا به محبوبیت بیشتر کادر مرکزی کمک می کند. آنها «نماینده تر» می شوند و تا زمانی که بر این میثاق و منهج باشند «تئوری نمایندگی» جاری است. نماینده ها و تشکل ها (که در واقع نماینده هستند) باید بدانند روزی که قاطبه موکلان یا اعضای آنها، در دل یا علنی بگویند فلانی یا فلان تشکل ، ما را نمایندگی نمی کند، آغاز مشروعیت زدایی و لاجرم سقوط  است .
می توان بتدریج برای هر موضوع ، گروه مجازی همان را ساخت تا مباحث به جای احوالپرسی وتبریک و تسلیت و  تعارفات معمول و بارگذاری صفحات PDF و ارسال لینک های سرگرمی و … به طرح جدی مباحث یاری رساند . من اگر ادمین یا تصیم گیر گروه های فرعی تخصصی ( نه گروه اصلی) بودم هر عزیزی را که در مباحث ، مشارکت نمی کند با تذکر قبلی ، حذف می کردم!
در دولت یازدهم ، دو معاونت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اهتمام بیشتری به نگره «ایران ، تهران نیست» داشتند : معاونت های فرهنگی و مطبوعاتی . جهت گیری سیاستگذاری ها به آن سمت بود و اعتنا به غیر تهرانی ها جلوه بیشتری یافت ، هر چند فاصله ها به قدری بوده و هست که تا ایفای حق مطلب ، هنوز فاصله ها داریم .
سیاست یاد شده ناشی از تلاقی چهار مهم بود :
اولا، توسعه کشور محقق نمی شود جز با توسعه مناطق و استانها و شهرها . بقیه اش حرف است !
ثانیا ، آموزه های جدید مدیریت و خط مشی گذاری بر «مشارکت » تاکید دارد . مشارکت ، اصولا و ذاتا در تنافی با نظام سلسله مراتبی و صدر نشینی  مرکز است  .
خوشبختانه معاون دانشمند فرهنگی وزارتخانه ، جامه وزارت بر تن کرد و اینک آن نگره را با جدیت و جامعیت بیشتری دنبال می کند . هر چند شوربختانه باید اعتراف کرد بعضی حوزه ها عقب گرد داشته اند یا با این سیاست ، همراهی  شایسته ندارند.
ثالثا، از زاویه ادبیات امنیت ملی ، حفظ و افزایش امنیت برای هر واحد سیاسی مستلزم تمرکز زدایی و توجه به پیرامون و جلب مشارکت همگان است . حس شهروند درجه دو ، امنیت زدا است .
رابعا ، ساحت و ساخت فرهنگ و اجتماع ( و البته سیاست ) بر تمرکز زدایی و ضمنا خصلت منشور وار استوار است. از تنوعات فرهنگی نه تنها نباید واهمه داشت بلکه آن را می توان دستمایه بافت «چهل تکه» کرد.

اینها را نوشتم تا عرض کنم به آینده این جمع امید دارم. تا مادامی که ادمین های گرامی بر ویژگی های محوری، متمرکز باشند می توان به آینده این گروه دل بست ، حتی می تواند مقدمه تولد یک تشکل فراگیر  با خصلت اقماری باشد . آن ویژگی های محوری به نظر من به این شرح است:
انگیزه مندی ، روحیه خدمت و نه کسب قدرت و جایگاه ، تواضع در مقابل اعضاء و آنان را پله ترقی خود ندیدن، در دسترس بودن، سخاوت در بیان تجربیات ، نگاه راهبردی که شاه بیت آن پرهیز از فرعیات است ، قاطعیت در مقابل کسانی که با وجود شعار پر طمطراق جمع گرایی اما به دنبال تفرد و استبداد هستند ، در دسترس بودن.

متاسفانه برخی به سندروم تفرعن مبتلا می شوند. از دید آنان شهرستانی ها فاقد خلاقیت هستند . مثلا در صنف ما روزنامه خود را مظهر حرفه ای گری و منطبق بر اصول مدیریت و اقتصاد می دانند و دیگران را بی اهمیت . همین آریستوکرات ها در دوره ای که خادمتان در معاونت مطبوعاتی بودم به کرات مرا نهیب می زدند که « فلانی، تو که خود بحمدالله سرآمد هستی چرا فقط با سرآمدان نشست و برخاست نمی کنی؟! » من بخوبی می دانستم که در ورای آن تمجید ، چه ایده خطرناکی نهفته است : بی اعتنایی و تن دادن به مرگ استعدادهای شگرفی که در استانها و حتی شهرهای کوچک نهفته است ، حال آن که وظیفه سیاستگذار ، دید همه جانبه و معطوف به رشد فراگیر است . صادقانه اقرار می کنم در عمر مدیریتی خود بسیاری از ایده های جذاب را از گروه هایی که از دید آقایان مهم نیستند ، گرفته ام .

این برادرتان اگرچه به اندازه شما با جزئیات فرسوده کننده ، دست به گریبان نیست اما از کلیات مشکلات جامعه رسانه ای هم بی اطلاع نیست و با علم به آنها همچنان امیدوار است که بتوان با کار جمعی و رویکردی هم افزا بر مشکلات فائق آمد و افقی روشن را فرارو قرار داد  .

پاینده باشید

•  در تاریخ ۴آذر ۹۷ در گروه تلگرامی «وحدت رسانه های ایران» با ۱۲۰۰ عضو که عمدتا مدیران مسئول مطبوعات و پایگاه های خبری اند، منتشر شد