سینماسینما، منوچهر دین پرست:

فیلم ناگهان درخت فیلم ساده و یکنواخت و قابل فهم است. فیلمی که می توان آن را ادامه دهنده تفکر و اندیشه صفی یزدانیان در فیلم در دنیای تو ساعت چند است دانست. البته شاید این استمرار اغراق آمیز باشد اما باید پذیرفت که فیلم ناگهان درخت یک ناگهانی برای کارگردان بود. او در این فیلم در یک دالانی از تفکرات و اندیشه هایش در باب شهر رشت و خاطره های گذشته و از سوی دیگر سادگی و آرامشی که دائماً در پی او بود قرار می گیرد و سعی دارد تاملاتش را به تصویر کشید. فیلم ناگهان درخت ما را درگیر ساحت وجودی می‌کند که بارها و بارها نسبت به آن غفلت کردیم. ما نسبت به گذشته و آینده همیشه دچار دوگانه حسرت و نگرانی هستیم. اما فیلم ناگهان درخت به ما می‌گوید که زمان چگونه میگذرد و زمان ما را با خود همراه می‌کند. اما این همراهی توام با حسرت است. صفی یزدانیان توانست در ناگهان درخت دلهره ما را نسبت به ساحت وجودی زندگی و جاهایی که در آن زیست می کنیم به سوی آرامش ببرد. او با انتخاب های زیرکانه از لوکیشن های بسیار جذاب از شهر رشت و منطقه سرسبز گیلان به نوعی ما را در فضای اقلیمی قرار می‌دهد که ما بیش از آن که اسیر معنای فیلم شویم مبهوت تصاویر نیز قرار بگیریم. ناگهان درخت را اگرچه باید در سادگی قابل فهم آن دانست که به راحتی می توانیم با او ارتباط برقرار کنیم اما این فیلم نمونه بارزی از تاملات کارگردانی است که توانسته معنای سینما و دلهره و جهان بین اش را به تصویر کشد. اگرچه موسیقی زیبای رضاعی کمک شایانی به ناگهان درخت می کند و ما با آن آوای دلنشین در چارچوب معنایی فیلم قرار می گیریم.