سینماسینما، نیکان راست قلم:
“مسخره باز” قصه ی یکی از عشاق سینماست که در راه بازیگری ناکام مانده و سالهاست که دارد در کمد آرایشگاهی که در آن کار میکند با جادوی سینما تنهایی اش را پر میکند. با همین چند خط هم می شود فهمید مسخره بازِ همایون غنی زاده قرار است ادای دینی باشد به سکانس های به یاد ماندنی و رویای همیشگی سینما در فرمی تازه و دیدنی. در این مسیر هم تقریبن موفق است. فیلم از نظر تکنیکی و بصری و فرم روایی برای سینمای کم رمق ما گامی نو به حساب می آید اما برای آنهایی که غنی زاده را با تئاترهایش می شناسند “مسخره باز” غافلگیری تازه ای ندارد در حالی که می توانست با یک فیلمنامه ی سر و شکل دار و منسجم به یک اثر مهم میان تولیدات امسال تبدیل شود اما آنقدر درگیر چگونه گفتن شده که چه چیز گفتن را از یاد برده است. فیلم شروع خوب و پر تحرک و جانداری دارد با تدوینی حساب شده و نریشن هایی که در دل فیلم به درستی گنجانده شده اما به خاطر خلأ داشتن یک قصه ی واحد پر کشش کم کم ریتمش کند و ملال آور می شود. بازی بازیگر ها خوب و با تسلط و پر از جزئیات است حتا فیلمساز در راه رفتن بازیگرها هم وامدار میزانسن ها و قرارداد های نمایشی است و در کل برای هرکه از فیلمهای اجتماعی تکراری این روزها دلزده است فرصت تنفس هوای تازه است، به همه ی اینها اضافه کنید یک علی نصیریان دیدنی را.
