دسترسی به برخی از جزایر جهان نه‌تنها دشوار است بلکه مملو از خطرات ناشناخته می‌باشد. قرن‌هاست که کاشفان و ماجراجویان در دریاهای آزاد قایقرانی کرده و جزایر بزرگ و کوچک بی‌شماری را کشف کرده‌اند. اگرچه انسان‌ها بسیاری از این جزایر را استعمار کرده‌اند، اما هنوز تعدادی دیگر نیز وجود دارند که همچنان مرموز باقی‌مانده‌اند. برخی از آنها به دلیل خطرات شناخته شده، اجتناب‌پذیر هستند و برخی دیگر به دلیل شرایط آب‌وهوایی و دریاهای ناپایدار تقریباً غیرقابل‌دسترسی هستند. در ادامه نگاهی به برخی از این جزایر دورافتاده و خطرناک می‌اندازیم.
7- جزیره بووه (Bouvet Island)
جزیره بووه, که اغلب به‌عنوان “تنهاترین مکان روی زمین” شناخته می‌شود، یک جزیره یخ‌زده غیرمسکونی است که در قطب جنوب و در انتهای خط الراس میانه اقیانوس اطلس واقع شده است. در فاصله 1700 کیلومتری شمال ساحل پرنسس آسترید (Princess Astrid Coast) جنوبگان(جنوبگان, به انگلیسی: Antarctica قاره‌ای در قطب جنوب زمین است. این قاره سردترین جای زمین است و کمابیش همه سطح آن با یخ پوشیده شده‌است.) و 2600 کیلومتری جنوب-جنوب غربی ساحل آفریقای جنوبی قرار دارد. 93٪ از مساحت 49 کیلومترمربعی این جزیره از یخ پوشانده شده است. در مرکز این جزیره یک آتش‌فشان غیرفعال با دهانه‌ای پر از یخ قرار دارد. فرود در جزیره، کار بسیار سختی است و بیشتر فرودها در جزیره‌ای کوچک‌تر به نام لارشیا (Larsya) در نزدیکی ساحل بووه یا از طریق هلیکوپتر حمل شده با یک کشتی، بروی سطح یخی بووه انجام می‌شود. زندگی در این جزیره محدود به گیاهانی مانند خزه و گلسنگ و حیواناتی مانند فک‌ها ، پنگوئن و مرغ‌های دریایی است.
6- جزیره سنتینل شمالی (North Sentinel Island)
اگرچه این جزیره از نظر جغرافیایی به اندازه سایر جزایر موجود در این لیست منزوی نیست، اما جزیره سنتینل شمالی به دلیل ساکنانش غیرقابل دسترسی است. این جزیره یکی از جزایر آندامان (Andaman Islands) در خلیج بنگال می‌باشد. گروهی از مردمان بومی، معروف به سنتینلی‌ها (Sentinelese) در این جزیره زندگی می‌کنند و جزء آخرین مردمانی هستند که با دنیای مدرن هیچ‌گونه ارتباطی نداشته‌اند. آنها هرگونه تماس با انسان‌های مدرن را تهدیدی برای زندگی خود می‌دانند و از این رو با هرگونه تلاشی که برای برقراری ارتباط با آنها انجام می‌شود، به‌شدت برخورد می‌کنند. داستان‌هایی در رابطه با کشته شدن صیادانی که به‌طور تصادفی به جزیره سنتینل وارد شدند وجود دارد. اخیراً در سال 2018، یک آمریکایی که برای ترویج مسیحیت موفق به ورود به این جزیره شده بود، کشته شد. او در حالی وارد جزیره شد که دولت هند هرگونه بازدید از این جزیره را ممنوع و غیرقانونی اعلام کرده بود و در تلاش برای تنها رها کردن سنتینلی‌ها بود. آنها معتقدند که سنتینلی‌ها، حداقل 30،000 سال قدمت دارند و ممکن است به دلیل ابتلا به بیماری‌های واگیردار هنگام تماس با انسان‌های مدرن، از بین بروند، زیرا در برابر بیماری‌هایی که در دنیای ما وجود دارد، ایمنی ندارند.
5- جزایر پیت‌کرن (Pitcairn Islands)
سرزمین‌های فرادریایی بریتانیا در جنوب اقیانوس آرام واقع شده‌اند. جزایر پیت‌کرن, نام گروهی متشکل از ۴ جزیره آتش‌فشانی در جنوب اقیانوس آرام است. این چهار جزیره عبارت‌اند از: پیت‌کرن (Pitcairn)، هندرسون (Henderson)، دوسی (Ducie) و اونو (Oeno). تمامی آنها روی هم 47 کیلومترمربع مساحت دارند. تنها جزیره پیت‌کرن قابل سکونت می‌باشد که حدود 50 نفر ساکن دائمی دارد. آنها معتقدند که اصل و نسب ساکنان این منطقه به متجاوزان کشتی انگلیس HMS Bounty که در سال 1790 در این جزیره مستقر شده‌اند، برمی‌گردد. جزایر این گروه اکنون بخشی از بزرگ‌ترین ذخیره آبی کره زمین هستند که 830،000 کیلومترمربع از آب‌های آزاد اقیانوس را در برمی‌گیرد.
4- جزیره ایستر (Easter Island)
پارک ملی رپا نویی (Rapa Nui) در جزیره ایستر می‌تواند به عنوان دورافتاده‌ترین سایت میراث جهانی یونسکو در جهان معرفی شود، زیرا در یکی از جزایر منزوی جهان قرار دارد. جزیره ایستر (Easter Island)، متعلق به کشور شیلی، در مثلث پلی‌نزی (Polynesian Triangle: مثلث پلی‌نزی نام منطقه‌ای در اقیانوس آرام با سه گروه جزیره شامل هاوایی، جزیره ایستر و نیوزیلند در کناره‌های آن است.) است که در جنوب شرقی‌ترین نقطه در اقیانوس آرام واقع شده است. نزدیک‌ترین جزیره مسکونی به آن، جزیره پیت‌کرن (Pitcairn) است که 2.075 کیلومتر با آن فاصله دارد. با وجود انزوا، این مکان زمانی خانه مردم راپا نویی بوده است و 1000 مجسمه یادبود موجود در جزیره، گواهی بر حضور این افراد بوده که این جزیره توسط آنها ایجاد شده است. این مجسمه‌ها و مناظر اطراف آن در محدوده پارک ملی راپانوی محافظت می‌شوند.
3- جزیره بزرگ سوخته شده (Ilha da Queimada Grande)
این جزیره همچنین به جزیره مارها معروف است. جزیره بزرگ سوخته شده از نظر جغرافیایی دورافتاده نیست اما برای اکثر مردم قابل‌دسترسی هم نیست. همان‌طور که از اسمش پیداست، مارها در این جزیره حکومت می‌کنند و این مارها در طبیعت بسیار سمی هستند. این جزیره در ساحل برزیل در اقیانوس اطلس واقع شده است. باوجود کوچک بودن، مناظر متنوعی از سنگ‌های خالص تا جنگل‌های بارانی را دارد. این مکان همچنین محل زندگی افعی سرنیزه‌ای زرین است که بسیار سمی بوده و با نام علمی Bothrops insularis شناخته می‌شود. این نوع مار فقط در این جزیره یافت می‌شود و برای تغذیه از پرندگان این جزیره استفاده می‌کند. هر متر مربع جزیره مار, دارای یک افعی سرنیزه‌ای زرین است و از این رو، پیاده‌روی در جزیره بدون حفاظت کافی، نوعی خودکشی محسوب می‌شود. دولت برزیل تمامی بازدیدهای عمومی از این جزیره را ممنوع کرده است. فقط دانشمندان و سایر پرسنل دارای مجوز ویژه می‌توانند به این جزیره بروند.
2- جزایر کرگولن (Kerguelen Islands)
به این جزایر، جزایر ویرانی نیز گفته می‌شود. جزایر کرگولن گروهی از جزایر هستند که جزء منزوی‌ترین مکان‌های روی زمین محسوب می‌شوند. این مجموعه جزایر در منطقه قطب جنوب واقع شده و در آنجا بخشی از فلات کرگلن را تشکیل می‌دهند که در سطح دریا قرار دارند. بقیه فلات در آب‌های اقیانوس غوطه‌ور است. این جزایر در فاصله بیش از 3300 کیلومتری ماداگاسکار، در نزدیک‌ترین مکان با زیستگاه انسانی قرار دارد. جزایر کرگولن تحت مدیریت اراضی جنوبی فرانسه و قطب جنوب قرار دارد. بزرگ‌ترین جزیره این گروه Grand Terre نام دارد که مساحت آن 6،675 کیلومترمربع است. آب‌وهوا در این جزیره برای هر زندگی‌ای بدون مقدمات ویژه بسیار سخت است. بادهای سرد و شدید در تمام طول سال می‌وزند و دریاهای اطراف را متلاطم می‌کنند. علیرغم شرایط چالش برانگیز، فرانسه گروهی دائمی حدود 45 تا 100 سرباز، دانشمند، مهندس و سایر متخصصان خود را در این جزایر نگه می‌دارد. تنها راه رسیدن به این جزایر با کشتی است.
1- تریستان دا کونا (Tristan da Cunha)
مجموعه دورافتاده جزایر آتش‌فشانی تریستان دا کونا منزوی‌ترین مجمع‌الجزایر قابل سکونت در جهان است که در جنوب اقیانوس اطلس در فاصله 3486 کیلومتری ساحل جزایر فالکلند واقع شده است. تریستان دا کونا بخشی از مستعمرات انگلستان می‌باشد. این کشور دارای 250 نفر جمعیت است که همه آنها در جزیره اصلی ساکن هستند که به آن تریستان دا کونا نیز گفته می‌شود. باقی جزایر بدون زیستگاه‌های انسانی می‌باشند و برخی از آنها نیز ذخایر حیات‌وحش محسوب می‌شوند. از آنجایی که در این جزایر هیچ باند فرودگاهی وجود ندارد، تنها راه رسیدن به آنها قایقرانی است. از آفریقای جنوبی 6 روز طول می‌کشد تا با قایق به این مجمع‌الجزایر برسید.
به نظر شما زندگی کردن در چنین مناطق دورافتاده‌ای، چه حسی دارد؟ آیا حاضرید قدم به این جزایر بگذارید؟
منبع: worldatlas.com
