مقامات کشور از صدر تا ذیل تا شروع به صحبت می‌کنند یا مستقیماً به طرف یا طرف‌های مقابلشان حمله می‌کنند یا با انواع طعنه و کنایه سعی می‌کنند ناراحتی خود را بروز بدهند.
رئیس جمهور، اعضای مجمع را به باد انتقاد می‌گیرد، رئیس قوه قضائیه به رئیس جمهور حمله می‌کند، رئیس مجلس، معاون رئیس جمهور را ادب می‌کند، نماینده مجلس از خجالت رئیس جمهور و دولت و وزرا با انواع توهین‌ها و تهمت‌ها درمی‌آید. بسیاری از امام جمعه‌ها خطبه هایشان به محلی برای حمله به دولت تبدیل شده است.به هر رسانه‌ای که سر میزنی اعم از تلویزیون، سایت، روزنامه و… همه‌جا پمپاژ دعوا، تهدید، توهین و استهزاء است.

تأسف آورتر اینکه بعضاً دیده می‌شود برخی علما و شخصیت‌هایی هم که بایستی مظهر آرامش و امید آفرینی در این شرایط باشند، آنها هم گرفتار فضای کشور شده و با طعنه و اعتراض و سیاه‌نمایی سخن می‌گویند.
 واقعا بایستی به حال مردم بیچاره گریست که در این شرایط اقتصادی علیرغم اینکه با مشکلات مختلفی روبه‌رو هستند بایستی نظاره‌گر تخریب و زمین زدن یکدیگر مسئولان کشورهم  باشند.

بی‌تردید در چنین شرایطی، اولا فضای نزاع وکشمکش  به همه جامعه سرایت کرده و مردم را تحریک و عصبانی می‌کند که  می‌تواند آبستن بسیاری از حوادث شود . ثانیاً باعث فاصله گرفتن آنها از مسئولان نظام شده و ادامه آن چیزی جز نفرت در دل مردم ایجاد نمی‌کند.
امروز برکسی پوشیده نیست که منافع ملی ما در میان این اختلافات که عموما ناشی از رقابت برای کسب قدرت است ،ذبح شده است. به جای اینکه همه روی منافع و مصالح کشور بایستند و ید واحده باشند متاسفانه بر روی مصالح ملی هم دعوا می‌کنند.

مدتی پیش حکیم فرزانه حضرت آیت الله جوادی آملی در واکنش به سخنان رئیس قوه قضائیه که گفته بود 15هزار پرونده رسیدگی نشده در قوه قضائیه وجود دارد، فرموده بودند: کشوری که این همه دعوا واختلاف در آن باشد که حداقل 60میلیون گرفتار آن باشند،این کشور اسلامی نیست. اگر این گزاره درست باشد که درست است، باید اعتراف کنیم کشوری که مسئولانش این مقدار با هم دعوا می کنند فاصله زیادی از اسلام و اخلاق حکومت داری گرفته اند.

* این مطلب سرمقاله روزنامه ۱۹دی مورخ سه شنبه ۱۴ اسفند ماه است.