چند نکته در انعکاس این انتقادها مغفول ماند که به نظر می‌رسد ریشه در عدم اطلاع منتقدان از جزئیات این قبیل دیدارها دارد.
1. در حال حاضر هر گونه ملاقات با “مقامات دولتی” آمریکا ممنوع است و وزارت امور خارجه به عنوان مجری سیاست‌های نظام به این اصل پایبند است.
2. معمولا در حواشی کنفرانس های بین المللی یا در فواصل پنل ها “تقاضا” برای دیدار کوتاه با “مقامات” مرسوم است که با رعایت مصالح و پروتکل‌ها پذیرفته یا رد می شود. آنچه در خصوص دیدار “فرماندار سابق” آمریکایی با وزیر خارجه #ایران اتفاق افتاد نه مذاکره از پیش برنامه ریزی شده و رسمی، بلکه یک “رایزنی مرسوم حاشیه ای” بود که از باب مسائل انسانی پذیرفته شد.
3. شنیده‌های اعتماد حاکی از آن است که اگر کمک‌ها و رایزنی‌های بیل ریچاردسون نبود، دکتر مسعود سلیمانی در آذرماه 98 آزاد نمی‌شد و روند شکل گرفته برای تبادل زندانی میان ایران و آمریکا هم ادامه پیدا نمی‌کرد. برای برایان هوک مهمترین هدف تداوم فشار بر ایران و حفظ همه‌جانبه این فشار بود. برایان هوک در دور نخست تبادل زندانی میان دولت ترامپ و ایران، به شدت مخالف آزادی دکتر سلیمانی بود و در این دور هم تلاش کرد با مخالفت با آزادی مایکل وایت و با توجه به وخامت حال او ، هزینه سیاسی فوت وی در ایران را به تهران تحمیل کند.
4. آشنایان به سیاست داخلی در ایالات متحده به خوبی می‌دانند که در این کشور لابی بسیار مهم و موثر است و لابی‌گری را هم شخصیت های سیاسی سابق و نه فعلی انجام می دهند. بیل ریچاردسون از مقام‌های فعلی دولت مستقر نیست که شامل ممنوعیت اصل مذاکره شود.
5. هرچند برخی آقایان نام ریچاردسون را برای نخستین بار شنیده‌اند اما وزیر خارجه بیش از 25 سال است که او و زمینه فعالیت‌ها و بستر سیاسی‌اش را می‌شناسد و به سابقه فعالیت های سیاسی او نیز واقف است.
310 310
