سینماسینما، امیرعلی نصیری

علی درخشنده در اولین فیلم بلند خود یعنی دشمنان تلاش کرده تا اثری روان‌شناختی، انسانی، خوش‌فرم و کم هزینه بسازد. با وجودی که دغدغه‌مندی او را درک می‌کنم، ولی این پیش‌شرط‌ها لزوماً خروجی رضایت‌بخشی نمی‌دهد.
میزانسن تکرارشونده‌ای را در نظر بگیرید که سه زن (مادر، دختره و نوه) در خانه هستند و دوربین به سمت آنها می‌رود (دالی ـ این می‌کند). بعد از چندبار تکرار، کارکرد خودش را از دست می‌دهد و حوصله تماشاچی را سر می‌برد.
فیلم از چندین میان‌نویس‌ تشکیل شده است که از جایی به بعد با نقش بستن هر کدام از آنها فکر می‌کردم فیلم تمام شده است. این را اضافه کنید به فیلمنامه‌ای که کلاسیک نیست و نقاط عطف ندارد، پس شاید بتوانید کش‌دار بودن دشمنان را درک کنید. همین مختصات فیلم است که دشواری کارِ بازیگر اصلی‌اش یعنی خانم رؤیا افشار را دوچندان کرده است؛ گویی او خانه حیاط‌دارش را در سریال آینه فروخته و ۳۵ سال بعد به شهرک اکباتان نقل‌مکان کرده است.
دشمنان اثری کم دیالوگ است که به همراه ریتم کُندی که دارد، شاید تماشایش برای بیننده ایرانی سخت باشد؛ ولی اگر علاقمند ادبیات (به‌ویژه مدرن) و درونیات انسان‌ها هستید و خاطراتی از شهرک اکباتان دارید، احتمالاً برای شما جذاب خواهد بود.