سینماسینما، محسن جعفری راد:
وقتی از تختی حرف می زنیم،از چه چیز حرف می زنیم،از کودکی رنج آورش یا قهرمانی اش،از محبوبیتش یا مرگ مشکوکش، از فن های بی بدیلش یا تن ندادن به حکومت زمانه. اینها را در فیلم بهرام توکلی با فضاسازی سرشار از جزییات می بینیم. انتظار دیگری داشتیم؟
با فیلم پرتاب می شویم به کودکی تختی و آوارگی اش در دهه ۲۰، مسابقات کشتی غرورانگیزش و هجوم مردمی که می خواهند از سر و کول او بالا بروند.
فیلم در بخش هایی مثل فیلمبرداری،طراحی صحنه و لباس و تدوین عالی است اما در بخش بازیگری لنگ می زند که آن هم فیلم انقدر نقطه قوت دارد که قابل چشم پوشی باشد. اما دو حیف بزرگ هم دارد. اینکه ای کاش به مرگش نزدیک تر می شد و البته طبعا محدودیت هایی هم دارد.ای کاش ضد قهرمان فیلم فردیت یافته بود،اگر مردم و بردارش را ضد قهرمان بدانیم. نه اینکه در شرایط فعلی،تیپ باشد.
برخی از فیلم های جشنواره را قبل از جشنواره دیده ام و فیلم توکلی در کنار فیلم شبی که ماه کامل شد،بهترین بوده. نقد مفصلش بماند برای بعد از جشنواره. خوشبختانه توقع ما را برآورده کرد و اینکه دو سال متوالی دو فیلم عالی،البته از نظر کارگرانی،در سینمای ایران داشته باشی و در جشنواره فجر، کم نظیر است.
