*اداره اطلاعات انرژی آمریکا، پیش بینی کرده است که صادرات نفت خام آمریکا، سال آینده میلادی (٢٠٢٠) به روزانه حدود ۵ میلیون بشکه در روز می رسد. آمریکا می خواهد در سال ٢٠٢۴، صادرات نفتش را (به ویژه از منطقه تگزاس) به بیش از ٨/۵ میلیون بشکه در روز (تا ٩ میلیون بشکه) برساند و پس از عربستان در رده دوم بزرگترین صادرکننده نفت جهان قرار گیرد.

*حالا نوبت سهم کسب بازار است. آن هم در اوضاع اقتصادی نه چندان مناسب جهانی. پس “تحریم” می تواند گزینه ایی موثر برای محدود کردن سهم بازار دیگر تولیدکنندگان و صادرکنندگان بزرگ جهان و باز کردن جا برای نفت خام آمریکا باشد! (فارغ از انواع نفت خام ها). 

*با تحریم نفتی بزرگترین دارنده ذخایر نفتی دنیا (ونزوئلا) و دومین تولیدکننده اوپک قبل از تحریم ها (ایران)، بازارهای خوبی برای شرکت های نفتی آمریکا باز می شود. این، یکی از پشت پرده های تحریم های نفتی ایران و ونزوئلا است. هر چند طبیعتا اهداف سیاسی دیگری هم برای تحریم ها تعریف کرده اند.

*با نگاه کلان نگر، تحریم‌های روسیه هم می تواند به سیاست نفتی کسب بازار آمریکا کمک کند. حتی راه انداختن جنگ تجاری بزرگ با چین و بعد نشستن پشت میز مذاکره و ملزم کردن این کشور به ایجاد تعادل در تراز تجاری و نهایتا خرید نفت چین از آمریکا از همین منظر قابل بررسی است. چین دومین اقتصاد بزرگ دنیاست.

*تا پنج سال دیگر صادرات نفت ایالات متحده به اوج خود می رسد. شاید برای فتح بازارهای مختلف نفتی از جمله در چین، کره جنوبی و اروپا توسط آمریکا، آنها ترجیح بدهند تا آن روز بحران ونزوئلا و تحریم نفتی ایران ادامه داشته باشد. ایضا ادامه حضور جمهوری خواهان نفتی در نظام سیاسی ایالات متحده. اگر چه بازار نفت صحنه گردان های زیادی دارد و تعاملات بین المللی نیز پیچیده است.

*با چنین تحلیل هایی لازم است که هم مسوولان نفتی و هم برنامه ریزان کلان سیاست خارجی کشور باید تحولات را جدی بگیرند و با تاکید بر حفظ ارزش منابع ملی و سرمایه های آتی ایران، تمهیدات لازم دور اندیشانه ایی اتخاذ کنند.

*روزنامه نگار و تحلیلگر حوزه انرژی

۲۲۳۲۲۳