سینماسینما، محسن جعفری راد

کشتارگاه فیلم خوبی است. از نوع انتخاب هوشمندانه عنوان فیلم گرفته که هم کنایه آمیز است و هم سمبلیک تا جنس گره افکنی و گره گشایی هایش که دقیقا به موقع است و همذات پنداری مخاطب را بر می انگیزد. بازی ها به اندازه اند، بخصوص امیر حسین فتحی که واقعا بر خلاف پیش فرض ها و حواشی اش در جشنواره فجر، بهترین بازیگر فیلم است. از لحاظ ساختاری، فرم بصری در خدمت جهان معنایی فیلم طراحی شده، چه لانگ شات ها و چه در حرکات ترکیبی دوربین. تدوین خوش ریتمی دارد و در کل در کارگردانی نمره خوبی می گیرد.  بخصوص هم در مدیریت صحنه های شلوغ و هم در خلق تنهایی های پرهیاهو. یک فیلم داستانگو، با یک ایده مرکزی بکر و با سویه های جامعه شناختی و نگاه پرداخت شده ای که به معضلات مد نظر دارد. شاید تنها ضعف فیلم استفاده بیش از حد از موسیقی است که آن را به فیلمی احساسات گرا تبدیل می کند، در حالیکه موقعیت ها به اندازه کافی شور موسیقی دارند.

اما مشخص نیست فیلمی با این تعداد امتیاز مثبت، چطور در جشنواره مهجور واقع شده، اما چیزی که مشخص است، آینده درخشان عباس امینی است که نشان می دهد، مهارتش در دو فیلم قبلی اتفاقی نبوده است. هر چند کشتارگاه در جشنواره به عنوان فیلم اول اکران شد! و شاید همین باعث شد، پتانسیل بالای آن به خصوص از لحاظ اجرایی کمتر دیده شود. نکته آخر اینکه در میان چند فیلمی که جز هدر دادن وقت و هزینه، چیزی به مخاطب نمی رسد، کشتارگاه را می توان با خیال راحت تماشا کرد که هم جذابیت بصری بالقوه ای دارد و هم شعور مخاطبش را دست بالا فرض می کند و در این سالها،سینمای ایران به این فیلم ها، بیشتر نیاز دارد. فیلم هایی مثل کشتارگاه، هجوم، تومان و …