سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
هوتن شکیبا از تئاتر آمده است. بیانی آماده، مسلط و پرانعطاف و نگاه هایی درگیر کننده از مشخصه های بازی اوست که حالا و پس از تماشای ابلق می توان برجنبه های نوین دیگری از قابلیتها و ظرفیتهایش صحه گذاشت.
او در ابلق ایفاگر نقشی چالش برانگیز است که چون تیغی دو دم میان باورپذیری و اغراق آمیز شدن در نوسان است؛ نقشی سخت که در جنبه های فیزیکال واجد برجستگی های نامتعارفی ست، مردی از اهالی زور آباد که خشونت بدوی برآمده از زیستگاه اش را باید در تمام اجزای بدن، بیان و چهره نمایندگی کند و شکیبا با درک و برداشتی درست از مشخصه های متنی و فرامتنی کاراکتر، ابعادی وسیع تر از جهان نقش را به شخصیت تزریق می کند و آدمی می آفریند که علی رغم داشتن ویژگیهای دافعه برانگیز، برای مخاطبین جذاب و دنبال کننده ست. توجه هوتن شکیبا به جزئیات بازی اش در ابلق بسیار جالب توجه است؛ ببینید طرز راه رفتن و بازی اش در سکوت و نیز تنالیته ی صدا و لحن اش را که در هرفضا و موقعیتی منحصر به فرد است و به قدری اندازه و باورپذیر از کار درآمده که تشخیص اینکه بازیگری دارد این شخصیت را بازی می کند دشوار می نماید؛ بطوریکه از فرط ذوب شدن در نقش می توان آن را ندید؛ درست مثل اتفاقی که برای هیات داوران این دوره از جشنواره صورت گرفت.
*نویسنده و کارگردان
