سینماسینما، لیلا علیپور

انسان‌ها در تمام ابعاد زندگی از حقوق برابر برخوردارند. تحقق این مهم دشوار و پیچیده ست اما مهم این است که جوامع به طور سیستماتیک در راه رسیدن به این مقصد باشند. سینمای ایران متعلق به همه مردم ایران است و جشنواره‌هایش هم. مرکز گرایی گاه ناگزیری که در امر برپایی جشنواره‌های مهم سینمایی دیده می‌شد، امسال دچار تحول و دگرگونی باز ناگزیر شد. این که هر کس در هر گوشه از ایران به فیلم‌های جشنواره سینماحقیقت دسترسی داشته باشد را شیوع کرونا پیش پای مسوولان گذاشت. تدبیری که شاید باید پیشتر قبل از اینکه مادر طبیعت به کار درس دادن به انسان‌ها با پشتکار و بی‌وقفه مشغول شود، اندیشیده می‌شد. بسیاری از کارگردانان ایرانی زاده شهرهایی غیر از پایتخت هستند، که حتی اگر این هم نبود حق تمامی افراد است که به امکانات گوناگون دسترسی داشته باشند. در کشوری که بخش بزرگی از آن به اینترنت کارآمد دسترسی ندارند و حتی از ابتدایی ترین امکانات مانند آب آشامیدنی سالم محروم هستند، دسترسی به امکان تماشای فیلم‌های جشنواره‌ها شاید بی‌دلیل به نظر برسد اما بی معنی نیست. معنای آن تلاش برای رسیدن به جامعه ای برابر برای همه است حالا در هر حوزه و زمینه‌ای که امکانش فراهم باشد.
اینکه در جشنواره فیلم فجر هم شاهد نمایش آنلاین باشیم که محال است؛ گویا زیرساخت‌ها فراهم نیست! باید برای روزی آماده شد که طبیعت درسی دیگر برای بشر مهیا کند تا لزوم فراهم‌آوری زیرساخت‌ها -هر چند در شرایط فعلی کار دشواری ست- هم بر مسوولان معلوم و واجب شود.