سینماسینما، سام بهشتی
«زالاوا» فیلم مهم و خوش ساختی می توانست باشد، هرچند که پنجاه درصد این اتفاق برایش به درستی افتاده است اما بزرگترین لطمه را از فیلمنامه می خورد که عجیب است. ارسلان امیری در فیلم های قبل تر، فیلنامه نویس خلاق و خوش فکری بوده اما در اینجا نمی تواند به درستی قصه اش را روایت کند، به سراغ موضوعی رفته که اگر قصه گو بود می توانست به یک فیلم ناب و جذاب در سینمای ایران بدل شود. علاوه بر این مخاطب با یک پایان بندی عجیب و غریب مواجه می شود که اصلا درست نیست و با هر شلیکی که صورت می گیرد، اسیر شدن فیلمنامه در این گرداب خطرناک بیشتر هویدا می شود. پنجاه درصد دیگر ماجرا خبر از تولد یک کارگردان خوش فکر می دهد که فرم و لحن را می شناسد و از ایده های نو در خلق میزانسن های جذاب نمی ترسد و این نکته تنها اتفاق مثبت در فیلم «زالاوا» است. یک نکته دیگر هم در نخستین فیلم امیری غافلگیر کننده است و آن هم حضور متفاوت پوریا رحیمی سام در مقام بازیگر است، بازیگری که ثابت کرد توانایی های منحصر به فردی دارد و خودش را یک سر و گردن از هم نسلانش بالاتر می کشد. «زاوالا» فیلم بزرگ و شاهکاری نیست اما گام محکم و مقتدرانه ای برای ارسلان امیری است.
