سینماسینما، زهرا مشتاق

مرگ فرشته طائرپور در حالی اعلام می شود که هنوز چند روزی از مرگ علی سلیمانی نمی گذرد. فهرست کشته شدگان مشهور بر اثر کرونا، بلندتر و تکان دهنده تر می شود. مساله تفاوت میان انسان ها نیست. تمام آنهایی که بر اثر کرونا جان خود را از دست داده اند در درجه اول مهم ترین و عزیزترین عضو خانواده خود بوده اند. اما تاکید بر فهرست انسان های مشهوری که به دلیل کرونا از دست رفته اند، توجه به جایگاه اجتماعی آنان و میزان تاثیرگذاری‌شان در نهادهای مرتبط با خود است. مرگ مهرداد میناوند یا علی انصاریان، جدا از وجه شخصی آنها، یادآور نقش مهم و بعضا بی بدیل اجتماعی شان است. هم چنان‌که وقتی به لیست پزشکان متخصصی که در این دوره جان خود را از دست داده اند، نگاه می کنیم، احساس غبن و از دست دادگی بر ما مسلط می شود. بنابراین تاکید بر هنرمندان از دست رفته، نه از زاویه دید این که آنها یک سلبریتی بوده اند، مورد توجه است، خیر. بلکه افراد ممتاز و تاثیرگذار جامعه به آسانی قابلیت جایگزینی ندارند. چون آنها سرمایه های فرهنگی یک کشور هستند. سرمایه هایی که مرتبط به شاخه های مختلفی از سیاسی تا اقتصادی هستند. مرگ هر چهره شناخته شده، از دست رفتن سرمایه عظیمی است که حاصل تلاش جمعی جامعه برای پاسداشت و حفظ آن فرد است.

تصمیم های نامناسب سازمان‌های تصمیم گیرنده و دستورات اشتباه نتیجه ای جز از دست رفتن هزاران انسان و صدها انسان نخبه و ممتاز ندارد. گرچه به نظر می رسد به خود آمده‌اند و زمزمه خرید واکسن از گوشه و کنار شنیده می شود.