سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
خط فرضی می خواهد به بیان مسائل زنان در جامعه امروز بپردازد. مسائل و مشکلاتی که در طول سالیان گذشته بارها دستمایه تولید فیلم های مختلف قرار گرفته و آثاری با سطوح مختلف کیفی در این زمینه ساخته شده اند. داشتن چنین دغدغه ای فی نفسه ارزشمند است اما در این بین فاصله ای وجود دارد که می بایست از مرحله ایده تا فیلمنامه و بسط و گسترش آن پیموده شود و فیلم فرنوش صمدی دراین بخش با نقیصه هایی مواجه است.
خط فرضی در شروع امیدوار کننده است و به خوبی شخصیت ها و جهان و روایت اش را برای مخاطب تعریف و او را درگیر مسئله می کند اما وقتی پرده اول به اتمام می رسد تجمیع وقایع و رویدادها در این بخش باعث می شود در ادامه شاهد نوعی کم رمقی در روایت پردازی و به تبع آن کاهش انگیزه های مخاطب جهت دنبال کردن آن باشیم. با این همه فیلم صمدی در اجرا و کارگردانی قابل توجه است و حتی در مواردی کاستی های فیلمنامه را نیز پوشش می دهد. انتخاب های آشنایی زدایانه در گروه بازیگران یکی دیگر از نکات جالب توجه خط فرضی ست؛ پژمان جمشیدی با یک بازی درونگرا و کنترل شده تصویر نقش های پیشین اش را از ذهن می زداید، حسن پورشیرازی و آزیتا حاجیان نشان می دهند که همچنان قابلیتهای مغفول بسیاری جهت بروز و ظهور دارند و درنهایت سحر دولتشاهی که بار دیگر خود را در آزمونی دشوار به چالش می کشد و در بعددهی به جنبه های مختلف کاراکتر و حتی در سطحی وسیع تر در عمق بخشیدن به معنا و مفهوم فیلم نقشی اثر گذار ایفا می کند.
* نویسنده و کارگردان
