سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا
«زالاوا» تلاش می کند فیلمی بر مبنای روایتی بومی شده و محلی با توجه به جعرافیا و فرهنگ قومیتی در ژانر (گونه) وحشت باشد با کمی چاشنی کمدی که البته نه کمدی است و نه فیلم وحشت.
فیلم قصه محور است و ارسلان امیری در کارگردانی آنچه در فیلمنامه آمده کم نمی گذارد مشکل اما فیلمنامه ای کم جان و لاغر در یک سوم ابتدایی فیلم است که به قدر کفایت نمی تواند آنچه که موجب جذب مخاطب می شود را خوب و به قاعده معرفی کرده و پرورش دهد.
در واقع فیلمنامه از جایی لطمه می بیند که قرار بود نقطه قوتش باشد. یعنی بحث همیشه جذاب جن. جایی که موتور پیش برنده فیلم بر مبنای باور مخاطب از مقوله جن شکل می گیرد و فیلمساز به جز چند دیالوگ از زبان مردم منطقه مبنی بر وجود احتمالی جن چیزی برای حساسیت بخشی مخاطب برای همراهی ارائه نمی دهد. با این ترفند کارگردان تلاش دارد بخشی از کم کاریها در یک سوم فیلمنامه را جبران کند که البته تلاش ها آنقدر نیست که مخاطب را مجاب سازد در ادامه فیلم همراهی کاملی با آن داشته باشد.
فیلم اما پایان بندی جذابی دارد جایی که اهالی زالاوا به جشن و پایکوبی می پردازند غافل از اینکه در جهالت خود غرق هستند.
