امروز سالگرد روزنامه خبرورزشی است؛ بیست‌وسه سالگی رسانه‌ای که امروز به لطف شما خوانندگان سرپاست. در این چند سطر به جای آن‌که از خودمان بنویسم و تعارفات معمول، می‌کوشم خلاصه‌ای از وضعیت امروز روزنامه‌نگاری ایران برای‌تان بگویم.
تاریخ ۱۸۰ ساله روزنامه‌نگاری در ایران از دوره سلطنت محمدشاه قاجار تاکنون فراز و نشیب‌های زیادی به خود دیده است. اما امروز مطبوعات ایران دورنمای درخشانی برای خود متصور نیست. به قول آن عزیز می‌گوییم حال‌مان خوب است ولی شما باور نکنید.
حتی اگر غالب تحلیلگران اجتماعی وضعیت ناخوش مطبوعات را ناشی از توسعه رسانه‌های دیجیتال و فضای سایبری بدانند، نمی‌توان نقش بزرگ فرهنگ را در این موضوع نادیده گرفت. اساساً بسیاری از مشکلات اقتصادی و اجتماعی جامعه نتیجه سیاست‌های نادرست فرهنگی یا اجرای اشتباه و ناموفق راهبردهای فرهنگی بوده است و سهم سرانه مطالعه در این دایره واضح و مشخص است. سیاست‌هایی که مردم را هر روز از مطالعه دورتر و دورتر کرده و این برای آینده نه مطبوعات بلکه کشور اصلاً اتفاق خوبی نیست.
از طرف دیگر عددهای عجیبی در تعداد رسانه‌های ایران می‌بینیم. بیش از ۷۷۰۰ نشریه چاپی که ۱۹۶ تای آن روزنامه سراسری است که اگر این ۱۹۶ روزنامه فقط هر کدام ۳۰ سانتی‌متر برای ارائه در کیوسک‌های مطبوعاتی فضا اشغال می‌کردند، تصور کنید چه کیوسک‌هایی باید می‌داشتیم. ولی امروز که به کیوسک‌ها سر می‌زنید ۱۰درصد این تعداد را هم نمی‌بینید! نشریاتی که تعطیل شده‌اند ولی با یک جلد در فضای مجازی اسم خود را به اهداف مختلف زنده نگه داشته‌اند.
اما وقتی به وضعیت روزنامه‌نگاران نگاه می‌کنیم اوضاع وخیم‌تر است. هزاران روزنامه‌نگار به دلیل تعطیلی و عدم چاپ نشریات‌شان از کار بیکار شده‌اند. بی‌اعتنایی دولت به وضعیت معیشت روزنامه‌نگاران دریافتی آن‌ها را به حداقل دریافتی در بین اصناف مختلف رسانده است.
عدم امنیت شغلی و حقوق پایین تنها مشکلات روزنامه‌نگاران نیست؛ خبرنگاران حتی یک تعاونی مسکن به خود ندیده‌اند در حالی‌که در تمامی شغل‌ها تعاونی‌های مسکن فعال بودند. هیچ نهادی نه دولت و نه حتی تشکل‌های صنفی مطبوعاتی توجهی به خبرنگاران نداشتند و امروز با افزایش اجاره‌ها، خانه‌به‌دوشی سهم کسانی شده که سال‌ها در راه اعتلای کشور قلم‌فرسایی کردند.
در این پاییز سرد و آلوده و غم‌بار هیچ‌کس به فکر مطبوعات نیست. ما مانده‌ایم و دستان مهربان و نگاه‌های شما که سال‌هاست همراه‌مان بودید. می‌دانیم حال شما هم خوب نیست ولی چه کنیم ما تنها شما را داریم و دلخوشی‌مان این است که لابه‌لای گزارش‌ها و مصاحبه‌ها و یادداشت‌ها یک نوا را یواشکی دست به دست کنیم که در گوش‌مان و ذهن‌مان همیشه بماند که امید نان روزانه آدمی است.
