سینماسینما، عقیل قیومی
مادر بودن لذت‌ها و رنج‌های خاص خود را دارد. اما رنج مادرانی با کودکانی کم توان، دچار اختلال و بیماری‌های خاص مضاعف است. مستند کوتاه «در خود مانده» اثر یاسمن عشقی عزم می‌کند تا رنج یکی از این مادران را در همراهی و مراقبت از فرزندش روایت کند. مادری دارای پسرکی دوست داشتنی که به اختلال اوتیسم دچار است. مادر از همان آغازِ تولد فرزند بتدریج با ابعاد گسترده‌ای از مشکل خاص پسرکش مواجه می‌شود.
مادر نیازها و علایق خود را دارد. بازیگر فعال و مستعد تئاتر است. دو پسر دارد که فرزند اولش هیچ گونه مشکلی ندارد. پدر خانواده و فرزند اول را به همراهِ مادر و فرزندِ دچار اوتیسم، در آغاز می‌بینیم که همگی در اتومبیلی در حال حرکت نشسته‌اند.
فیلم در چرخه‌ای خوش‌ساخت، با یک ریتم بیرونی و درونی خوب، ما را با خود همراه می‌کند و علیرغم اینکه شاید به نظر برسد به واسطۀ موضوعش ملال‌آفرین باشد هیچ این‌گونه نیست و فیلم در پایان با سکانسی مشابه در همان اتومبیل به پایان می‌رسد و در این فاصله همۀ بار فیلم بر دوش مادر و فرزندی رنجور است با صحنه‌هایی تأثربرانگیز و دیدنی از نحوۀ تحمل و تعاملِ مادر با پسرکش.
فیلم بی‌آنکه وجه احساسی را تحمیل کند شارح بی‌طرفِ رویدادی از یک زندگی‌ست.
مراقبت از چنین فرزندی چنان طاقت و صرفِ وقت می‌طلبد که مادر هم در خود مانده پرسشی تأمل‌برانگیز را مطرح می‌کند و رو به ما می‌پرسد که «اگر دنبال علایقم بروم مادر بدی هستم؟!»
اوتیسم طیف‌های مختلفی دارد که هر یک از والدین دارای چنین فرزندانی تجارب خاص خود را از شدت و ضعف مشکل فرزندشان دارند. کاش این مادر هم با همسری که گویی قرار نیست چندان همراه و وفادار باشد تاب بیاورد.
«در خود مانده» روایت خلاقانۀ دیگری را از نقایص ناگزیر هستی ثبت و مستند می‌کند.
