سینماسینما، کیوان کثیریان 

من تمام فیلم‌های متقاضی جشنواره را ندیده‌ام و مشکل است که درباره صلاحیت همه فیلم‌هایی که در میان فیلم‌های اعلام شده نبودند، اظهارنظر کنم.
با اینکه اکثر فیلم‌های بخش اصلی جشنواره را پیش از جشنواره دیدم و غالبا از کیفیت قابل قبولی برخوردار هستند اما با این شکل انتخاب فیلمها در جشنواره که ظاهرا بر مبنای نامزدی فیلم‌ها -حتی در یک رشته- انجام شده و نه کیفیت خودِ فیلم‌ها به شدت مخالفم و معتقدم فیلم‌های شایسته دیگری هم بودند که می‌توانستند در جشنواره به نمایش درآیند.
اگر جشنواره لااقل روی عدد بیست و دو فیلم می‌ایستاد و این کاهش بی دلیل اتفاق نمی‌افتاد شاید شش فیلم دیگر می‌توانستند دیده شوند.
اگر حرف دبیر جشنواره را درباره احترام گذاشتن به فیلم‌ها در سال سخت کرونا بپذیریم به گمانم این احترام باید با افزایش تعداد فیلم‌های به نمایش درآمده در جشنواره متجلی می‌شد.
امسال که تمام جشنواره‌های دنیا برخی بندهای سفت و سخت آیین نامه‌های خود را تغییر دادند تا تولیدات سال سخت کرونا بیشتر دیده شوند جشنواره فجر نعل وارونه زد و شرایط را برای نمایش فیلم‌های امسال سخت‌تر کرد.
نمی‌دانم آیا دست‌اندرکاران و داوران جشنواره به آن فیلمساز فیلم اولی و دومی فکر کرده‌اند که با هزار گرفتاری و مشکل، یک سرمایه گذار را مجاب کرده، کارت تهیه کنندگی یک تهیه کننده را هم جور کرده و با بودجه‌ای جمع و جور یک فیلم قابل قبول ساخته، با کلی امیدواری فیلم را به جشنواره داده و بی هیچ توضیحی حذف شده و حالا سرمایه‌گذارش گمان می‌کند با پولش فیلم بدی ساخته شده و کارگردان را زیر فشار گذاشته؟
به هر روی معمولا جشنواره فیلم فجر با فیلم‌های مستقل چندان مهربان نبوده‌ و امسال این ماجرا تشدید هم شده است.
من حدود ۱۰ فیلم که از جشنواره بیرون ماندند را هم دیده‌ام. بعضی از این فیلم‌ها استانداردهای لازم برای نمایش در جشنواره را داشتند.
درباره فیلم‌هایی که در جشنواره هستند و دیده‌ام چند سطری می‌نویسم و تلاش می کنم در روزهای بعد درباره برخی از فیلم‌هایی که دیدم و در جشنواره نیستند هم بنویسم.