سینماسینما، سارا کنعانی:

فیلم مونا زندی حقیقی تا اینجای کار شاید شریف‌ترین فیلم جشنواره سی و هفتم باشد و شرافت مگر چیزی غیر از انسانیت و اخلاق است؟ «بنفشه آفریقایی» داستان مرد سالخورده تنهایی است که دختر و پسرش توانایی نگهداری‌اش را ندارند و دو سال است او را به خانه سالمندان سپرده‌اند اما همسر سابق او که حالا ازدواج هم کرده بعد از کسب رضایت از همسر فعلی‌اش تصمیم می‌گیرد پیرمرد را چند روزی در خانه میزبانی کند تا بعد بتواند بچه‌ها را راضی کند که نوبتی از پدرشان نگهداری کنند. ایده به قدری درخشان است که وقتی در تیتراژ آغازین می‌فهمی یک زمینه واقعی هم دارد، بیشتر برای تماشا ذوق‌زده می‌شوی و پرداخت زندی در کارگردانی هم با این اشتیاق همقدم می‌شود و این حال خوش با ریتمی که به مدد طراحی صحنه و لباس بی‌نظیر تا پایان کار نمی‌افتد، تو را تا آخرین دقیقه همراهی می‌کند.

شکوه، زن رنگرز ساکن در روستای شمال، یک فرد بومی نیست و هم از سبک زندگی و هم از لهجه و هم از نوع پوشش او معلوم است که یک هنرمند مهاجر از تهران است و احسنت به کارگردان، که هنرمند بودن دست‌اندکاران نخ فرش‌بافی (خامه) را شاید برای اولین بار در سینما، یادآوری کرد. این انتخاب شغل و مکان زندگی، یک گام بزرگ در شخصیت‌پردازی شکوه است و به ما می‌فهماند زنی که یک زندگی ۱۵ ساله را با دو بچه به هر دلیلی که مهم نیست و دغدغه فیلم هم نیست رها می‌کند چه نوع جهان‌بینی و تفکری دارد و چقدر جسور است و آن وقت دیگر برای مخاطب اهمیت ندارد که بداند چه بر سر زندگی سابق او آمده، بلکه می‌خواهد بداند این زن سرشار از انرژی و حس خوب زندگی، با چالش دراماتیک تازه امروز خود چه می‌کند.

«بنفشه آفریقایی» یک قهرمان دارد و این قهرمان یک مادر دلسوز و فداکار نیست، کما این که خود او هم در دیالوگی اشاره می‌کند که مادر خوبی برای بچه‌هایش نبوده است. این قهرمان، قبل از زن خوب زندگی و قبل از مادر مهربان بودن، یک انسان به تمام معناست که وقتی مردی را در رنج می‌بیند، گذشته و امروز خود را کنار می‌زند تا به او کمک کند و این میل به کمک‌رسانی آنقدر در او زیاد است که امین برادرزاده عصیانگر خود هم می‌شود و حتی وقتی چوب این امانتداری را می‌خورد و به خاطر شکایت نا به جای همسربرادرش یک شب را در بازداشتگاه می‌ماند هم به فکر هم‌بندی خود است و هم تلاش ناکافی شوهرش را برای آزاد کردنش در آن یک شب، از یاد می‌برد، زیرا فکرهای مهم‌تری در سر دارد. فیلم جدید مونا زندی تصویر جدیدی از زن قهرمان را به ما نشان داده که بیش و پیش از هر چیز وجوه انسانی اوست که مورد تأکید قرار گرفته است و این تفاوت در قهرمان‌سازی، به حق که جای تحسین و تشکر دارد، دست مریزاد.