سینماسینما، کیوان کثیریان
خط فرضی/ قصه درگیرکننده زن ظلم پذیر
فیلم یک موقعیت درگیر کننده و تلخ را تصویر می‌کند؛ پنهانکاری و دروغ درباره یک فاجعه، بدون توجه به عواقبش. این یک سراشیبی رقت بار برای قهرمان داستان پدید می‌آورد که به تغییر ختم می‌شود. داستان به موقع شروع می‌شود، خوب پرداخت شده و ریتم مناسبی دارد. یک ملودرام سروشکل دار که بر حقوق نامساوی زن و مرد نسبت به فرزندشان تاکید دارد.
اما مشکل آنجاست که فیلمساز در میانه‌ی تقابل مرد و زن بر سر این فاجعه، به روشنی سمتِ زنِ ظلم‌پذیر می‌ایستد. از مرد شخصیتی تخت می‌سازد و او را خشک، بی‌منطق و سلطه‌جو تصویر می‌کند تا در قصه هم از حق مسلم پدری محروم بماند و همدلی برانگیز نباشد. بازی سحر دولتشاهی در سکانس فاجعه، قابل توجه و در مجموع متقاعد کننده است و آزیتا حاجیان نیز به اندازه و موثر بازی کرده است.
یدو/ بلوغ
مهدی جعفری، در دو فیلم از سه فیلمی که ساخته -ایستگاه اتمسفر، ۲۳ نفر و یدو- بر نقش نوجوانان در جنگ متمرکز شده و سعی کرده دنیای ساده و البته شیطنت آمیز نوجوانان را در دلِ فضای خشن و بی‌رحم جنگ به چالش بکشد و نهایتا آنها را به بلوغ برساند.
یدو قهرمان نوجوان فیلم همین مسیر را طی می‌کند. فیلم ایده جذابی دارد ولی قصه لاغر است، به‌قدر نیاز پرداخت نشده و ملات کافی ندارد. از میانه‌های فیلم، کشمکش‌های مادر و پسر به تکرار می‌رسد و کسالت‌بار است ولی فصل پایانی و تصمیم بالغانه نوجوان خوب از آب درآمده و اجرای خوبی هم دارد.
