سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
یک فیلم تکنیکال، فرم گرا و در یک کلام سینمامحور درباره یک شخصیت گرفتار در مناسبات پیچیده جامعه امروز ایران که در پیوندی قاعده‌مند و با چفت و بست، سیر تغییر و درواقع فروپاشی یک شخصیت گرفتار در مجموعه مسائل و مشکلات زندگی اش را با زبانی تصویر گرایانه به نمایش می گذارد. روشن را اگرچه می توان درادامه کارنامه فیلمسازی روح الله حجازی محسوب کرد اما فیلم در برخی زمینه ها حاوی بدعت هایی ست که اثر را کامل کننده سبک و نگاه او حالا در تازه ترین فیلمش قرار می دهد. درامی روانشناسانه که با چیدمان درست وقایع و رویدادها از طرفی و مواجهه کاراکتر محوری با سایر آدم ها در سویی دیگر به نمودار کاملی از احوالات روحی و روانی شخصیت دست می یابد و او و دنبال کردن سرنوشت اش را علیرغم همه تلخکامی ها برای مخاطب جذاب و همدلی برانگیز می کند. خوشبختانه فیلم با وجود مستعد بودن، به دام شعار و یا صدور بیانیه اجتماعی نمی افتد و از طریق انتخاب لحنی درست و متوازن و در نظر گرفتن تمهیدات بصری و ساختاری و حتی صوتی که از تسلط فیلمساز بر مدیوم سینما و فیلمش حکایت می کند به فیلمی قابل اعتنا و اثرگذار در بین آثاری با دغدغه های اجتماعی تبدیل می شود. انتخاب و حضور رضا عطاران در نقشی نامتعارف یکی از برگ های برنده فیلم است که حب و بغض های کاراکتر روشن را بسیار دقیق و شفاف به نمایش می گذارد و همچون مشتی نمونه خروار به ما نهیب می زند تا زین پس با چشمانی بازتر به سایر روشن های پیرامون مان بنگریم.

*نویسنده و کارگردان