سینماسینما، سپیده ابرآویز
فیلمساز باید آدم حسابی باشد.خوش تیپ، آراسته. ادکلن زده و مرتب.
مثلاً یک کلاه سبز تیره شاید هم قهوه‌ای یا مشکی روی سرش بگذارد و معمایی شود که او این کلاه را کجا و به احترام چه کسی از سر بر می دارد؟
چه خوب است اگر چشمانش رنگی باشد و نگاهش نافذ. جوری نگاه کند که انگار خود ویزر دوربین است.
بلد باشد با نگاه رنگی و نافذش دیگر نگاه های رنگی و نافذ را ماندگار کند. مثل نگاه رویا نونهالی در فیلم «بوی کافور عطر یاس».
فیلمساز خوب است سینمایش شاعرانه باشد. شعر حتی در اسم فیلم هایش جاری شود. حکایت دریا بگوید و خانه ای روی آب بسازد. قاب بندی هایش جنس طبیعت باشد و صدای آثارش سکوت باشد و بی هیاهو.
خوب است ادیب باشد. کتاب بخواند و سینما را به میهمانی عاشقانه ادبیات ببرد. شازده احتجاب را از واژه ها در بیاورد و روی پرده نقره‌ای بنشاند. چنان درخشان که در مرگ نوری کسرایی لب گزه کنان برای فخرالنسا گریه کنی.
فیلمساز خوب است متوقف نشود. راه خودش را برود. کار خودش را بکند و جز خودش ادای هیچ کس دیگر را در نیاورد. همیشه در این مسابقه با خود برنده باشد و برنده تر سینمایی که او را ثبت می کند. یک سال. دو سال. ده سال و حتی پنجاه سال.
خوب است جسور باشد. حرفش را بزند. درد آدم ها را ببیند. به صدای آنها گوش بدهد و به آنچه موجب رنج است واکنش نشان بدهد. اعترا‌ض کند و برای خوشآمد بعضی حرف هایش را پس نگیرد و به آنچه فکر می کند مومن باشد.
فیلمساز خوب است به روز باشد. تکرار نشود و شور زندگی را فراموش نکند. هر وقت دلش خواست «دلم می خواد برقصم» بسازد و مثل بهرام فرزانه شوق نوشتن و خلق کردنش دوباره و دوباره زنده شود.
فیلمساز خوب است محترم باشد و دوست داشتنی آن قدر محترم که دیده یا ندیده به خاطرش کلاه رنگی، قهوه ای یا مشکی ات را از سر برداری و آن قدر دوست داشتنی که با آمدن بهمن ماه یادت باشد باید تولد فیلمسازی با تمام این ویژگی ها را تبریک بگویی.
تولدتان مبارک جناب آقای فرمان آرا.
