سینماسینما، پریسا ساسانی
حمیدرضا آذرنگ در ساخت نخستین فیلم سینمایی خود نشان داد سینما را می شناسد و در این مدیوم با ذهنیت خلاق و به دور از شعار زدگی می تواند رشد کند.
فیلم «روزی روزگاری آبادان» مروری بر سرنوشت مردمانی است که در شهر جنگ دیده و جنگ زده آبادان جان دادند و حال آنکه آذرنگ با روایت داستانی رئال بیننده را با تجربه ای کمتر دیده شده در سینمای ایران مواجه می کند و به ناگاه تماشاچی را به دنیایی سورئال ولی کاملا باورپذیر پرتاب می کند. دنیایی که بیضایی در فیلم «مسافران» با یک فلاش فوروارد با دیالوگ به یادماندنی «ما می ریم به تهران برای عروسی خواهر کوچکم ما به تهران نمی رسیم ما همگی می میریم» برای ما به یادگار گذاشته و اکنون آذرنگ در «روزی روزگاری آبادان» با جمله خیری: «من این صحنه رو انگار تو خواب دیدم» بار دیگر برای مخاطب یادآوری می کند. آذرنگ در نخستین تجربه فیلمسازی خود نشان داد هنر نمایش را می شناسد و اتفاقا بر خلاف خیلی از فیلمسازان به خصوص فیلمسازان فیلم اول که آثارشان فیلمنامه های محکم و استوار ندارند، او فیلمنامه نویسی بدون دخل و تصرف هنگام فیلمبرداری را می شناسد و پیرنگ های پنهان در روایت داستان و بازی های به اندازه هر یک از کاراکترها حکایت از نظم داستان، میزانسن درست (به ویژه فیلمبرداری صحنه آویزان شدن موشک از سقف) و شناخت و تسلط کافی به فیلمنامه دارد. گرچه بسیاری معتقدند اجرای نمایشنامه ای با همین مضمون در ساخت فیلم به او کمک کرده، اما واقعیت این است ساخت فیلم سورئال در مدیوم سینما که در عین حال باورپذیر هم باشد و مخاطب تا پایان با او همراه باشد کاری سخت است که یک کارگردان خوش ذوق و کاربلد می خواهد و خب آذرنگ از پس آن برآمده بود.
نگاه تازه و انتقادی به پدیده شوم جنگ در فیلم «روزی روزگاری آبادان» حرف تازه ای در سینمای ایران است. حرفی که اتفاقا چهره زشت جنگ را فراتر از مرزها برده بود و شهر آبادان برای نخستین بار به عنوان شهری نمادین و فرا مرزی که داستان جنگ را بیان می کند به تماشاگران نشان داده می شود و بازی های پخته و دانش هر یک از بازیگران نسبت به نقشی که بازی کرده بودند به روایت درست داستان کمک کرده بود.
حمید آذرنگ از این پس می تواند فیلم های خوبی در تاریخ سینمای ایران به یادگار بگذارد و جریان تازه و منحصر به فردی از خلاقیت را برای تماشاگر به جای بگذارد.
