سینماسینما، زهرا مشتاق: پروین غلامشاهی را به یاد دارید؟ نگویید که نمی شناسید. او همان کسی است که در فیلم سینمایی«شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار آن لالایی زیبا را خواند. و همه ما با صدایش گریستیم. حال و روز الانش، همین است که در ویدئوی زیر می بینید. ماه ها بیمه عقب افتاده، خانه ای بدون در، بدون لوله کشی گاز و آب و سرویس بهداشتی و حمام…
پروین غلامشاهی بارها و بارها در جشنواره های استانی و ملی شرکت کرده و لالایی خوانده، به خصوص در سالگردهای زلزله بم که لالایی هایش همراه با گریه ای تلخ بوده. چون دو دختر نازنینش و خانواده هر دویشان را در زلزله ۵ دی ماه سال ۸۲ از دست داده است. و حالا در ۵۸ سالگی بدون هیچ حمایتی در دشواری روزگار می گذراند.
او موسیقی محلی را از پدرش آموخته است. خودش سواد ندارد، اما ترانه و شعر می سراید. خوش صحبت است و حکایت و قصه و ضرب المثل های بومی را بلد است و روایت می کند. اما افسوس از این روزهای سخت. سوالم این است چرا چنین بانویی تحت پوشش بیمه هنرمندان قرار ندارد. چرا باید خودش را شخصا بیمه کند که آنهم از عهده پرداختش برنیاید؟ چرا سایر ادارات شهر نرماشیر با اینکه این بانوی هنرمند بومی و محلی را می شناسند، برای حل مشکلات این بانو اقدامی نکرده اند؟ شاید جالب باشد بدانید همین خانه نیز با کمک رئیس اداره فرهنگ و ارشاد فعلی شهرستان نرماشیر و کمک هنرمندان ساخته شده و بضاعت آنها نیز همین قدر بوده است. اما اکنون چه کسی پاسخگو شرایط این بانوی سالخورده موسیقی محلی است؟
