به گزارش سینماسینما، به نقل از گاردین، اونا استابز بازیگری که در مسیر حرفه‌ای طولانی و متنوع خود در پروژه‌هایی از جمله «تعطیلات تابستانی»، «ورزل گامیج»، «تا مرگ جدای‌مان کند» و اخیراً «شرلوک» ساخته استیون موفات نقش‌آفرینی کرد، در ۸۴ سالگی از دنیا رفت.
خانواده‌اش در بیانیه‌ای گفتند: مامان امروز به آرامی در حالیکه خانواده کنارش بود در ادینبرا درگذشت. ما در این سخت‌ترین و غم‌انگیزترین زمان‌ها خواستار حفظ حریم خصوصی و درک عمومی هستیم.
استابز در اطراف لندن بزرگ شد و در گروه کر آواز می‌خواند تا اینکه سال ۱۹۶۳ نقشی مهم در فیلم «تعطیلات تابستانی» ساخته کلیف ریچارد محصول سال ۱۹۶۳ به دست آورد.
این نخستین نقش بزرگ سینمایی او بود، اما نقشی مهم‌تر در سال ۱۹۶۵ و زمانی از راه رسید که او در فیلم «تا مرگ جدای‌مان کند» در قالب شخصیت ریتا ظاهر شد؛ زنی متاهل و بداخلاق در سیت‌کامی که جانی اسپایت ساخته بود. او این نقش را به مدت ۱۰ سال ایفا کرد.
در فاصله سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱، این بازیگر در سریال تلویزیونی «ورزل گامیج» نقش عمه سالی را مقابل جان پرتوی ایفا کرد. استابز یک بار درباره این شخصیت گفته بود: عمه سالی واقعاً مانند هیتلر بود؛ یک زن وحشتناک.
استابز بعد از آن هم هرگز بیکار نبود و به عنوان یکی از چهره‌های ثابت تلویزیون بریتانیا در درام‌های مختلف از جمله «ضربان قلب»، «قتل‌های میدسومر» و «مارپل آگاتا کریستی» دیده شد. سال ۲۰۰۶ او در «ایست‌اندرز» هم نقش‌آفرینی کرد.
پس از اینکه سه پسر او بزرگ شدند و از خانه رفتند، او پا به عرصه تئاتر گذاشت تا استعدادهایش را در فرمتی دیگر به نمایش بگذارد. او در نمایش «شب دوازدهم» سال ۱۹۹۸ ساخته مایکل گرندج نقش‌آفرینی کرد که نخستین اثر شکسپیری‌اش بود. از جمله نقش‌آفرینی‌های بسیار دیگرش می‌توان از «پیگمالیون»، «مورد عجیب سگ در شب» و «کیفیت ستاره» نام برد.
یکی از آخرین پروژه‌های او در مسیر حرفه‌ای بیش از ۵۰ ساله‌اش سریال «شرلوک» با نقش‌آفرینی بندیکت کامبربچ و مارتین فریمن بود.
کامبربچ پس از درگذشت او گفت: اونا دوستی فوق‌العاده، با استعداد، خوش‌سبک، مهربان، لذت‌بخش و صادق بود. کار کردن و خندیدن و خنداندن او لذت‌بخش بود. خیلی متواضع و در عین حال خیلی خوب بود.
مارگ گتیس خالق «شرلوک» هم درباره وی عنوان کرد: کار کردن از نزدیک و ستایش اونا استابز یکی از بزرگ‌ترین لذت‌های زندگی من بود. او زنی فوق‌العاده و بازیگری باوقار بود.
منبع: مهر
