به گزارش بخش ورزشی سایت ، سالها بود عادت داشتیم عادل فردوسی پور را در زمان‌های اوج فوتبالی کنار خود داشته باشیم، در ۳ قامت او را می‌دیدیم برنامه‌ساز، مجری و گزارشگر. امسال در طی مسابقات جام ملتهای آسیا در هیچکدام از این موارد او را ندیده‌ایم و نمی توان انکار کرد انگار این روزهای فوتبالی ما یک چیزی کم دارد.
احسان شیعه (مدیر شبکه ورزش) در پاسخ به این پرسش که چرا پس از برگزاری ۲۶ مسابقه فوتبال، عادل فردوسی پور تاکنون گزارش مسابقه‌ای از جریان جام ملتهای آسیا را عهده‌دار نبوده است؟ اظهار کرد: «عادل فردوسی پور در این مدت مشغولیت‌های دیگری داشته‌اند که بهتر است خود ایشان در این زمینه توضیح بدهند. به دلیل همین مشغولیت ایشان کمتر در شبکه ورزش گزارش کردند اما با اصرار ما قرار است از این هفته بازی ها را گزارش کنند.»
در این نوشتار به بحث گزارشگری عادل فردوسی پور نمی پردازیم به دلیل اینکه جایگاه و سطح تخصص او در این زمینه اظهر من الشمس است و هر علاقمند به فوتبالی واقف بر این امر. برنامه‌های دیگر شبکه‌های سیما هم مد نظر نیست فقط نگاه و برش کوتاهی به شبکه ۳ و برنامه مختص به بازی‌های جام ملتهای آسیا این شبکه داریم.
شکی نیست ندادن تهیه‌کنندگی برنامه «آسیا دو هزار و نوزده» به فردوسی پور در ادامه اثبات قدرت مدیر جدید شبکه سه (علی فروغی) به فردوسی‌پور و یا حتی تمام شبکه سه است، اگر چه این یک تصمیم مدیریتی است و هر مدیری این حق را دارد که به هر روشی که خود صحیح می‌داند اقدام کند اما محصول به جا مانده از این چنین تصمیماتی چون به شکل مستقیم با مخاطب در ارتباط است باید بسیار دقیقتر و به دور از حاشیه باشد.
زمانی که در مهر ماه برنامه نود به دلیل بازی تیم‌های اسپانیا و انگلیس در چارچوب مسابقات لیگ ملتهای اروپا پخش نشد و آن دلخوری ها و اتفاقات رخ داد، استدلال مدیران شبکه ۳ و تلویزیون این بود که به دلیل اهمیت آن بازی از شبکه ۳ پخش می‌شود در صورتی که در این مدت چند ماهه بازی‌های مهم دیگری هم انجام شد که شبکه ۳ آنرا پخش نکرد و روند عادی برنامه‌های خودش را پیش گرفت مثل بازی حساس منچستر سیتی و لیورپول در ۱۳ دی.
فردوسی پور در برنامه‌سازی یک استانداردی را پایه‌گذاری کرده است که نمی‌توان آن را انکار کرد، باید گفت برنامه «آسیا دو هزار و نوزده» که اصرار دارند آنرا به این شکل معرفی کنند تا با برنامه‌های که فردوسی‌پور تهیه کرده مانند «بیست، چهارده» و «بیست،هجده» اشتباه نشود، خود همین برنامه اساسا شکل و ساختار برنامه گرته‌برداری از برنامه‌هایی است که فردوسی پور تهیه کرده است. شکل برنامه، آیتم‌ها، معرفی تیم‌ها، کشورها و … حتی واضح است که برای همین آیتم‌ها احتمالا از تیم نویسندگان همکار با فردوسی پور استفاده شده است.
بخش‌های جذاب یا «فان» از بخش‌هایی است که به تقلید از برنامه «فوتبال صد و بیست» شبکه ورزش که آن هم تهیه کننده اش فردوسی پور است به برنامه «آسیا دو هزار و نوزده» راه یافته است. خود محمد حسین میثاقی هم از استعدادهایی است که از برنامه‌های فردوسی پور کشف شده و به موقعیت کنونی دست یافته است.
در برنامه‌های این شکلی که قرار است یک تورنمنت یک ماهه را پوشش دهد و تقریبا هر روز یا هر شب این برنامه بر روی آنتن می‌رود فردوسی‌پور همیشه این هوش را دارد که یک مجری دیگر را هم کنار خودش می‌گذاشت و دو نفره برنامه را اجرا می‌کردند(در برنامه بیست-چهارده رضا جاودانی و در برنامه بیست-هجده محمدرضا احمدی)، هم ریتم و تنوع برنامه بالا می‌رود و هم اینکه همیشه یک مجری وجود داشت که وقتی حرف نمی‌زد با عوامل پشت صحنه در ارتباط است و مخاطب شاهد این نیست که مجری به شکل مستقیم از اتاق فرمان برای تکرار نکته یا سخنی درخواست داشته باشد و …
در این شب‌ها بنده خدا محمد حسین میثاقی، هم باید معرفی آیتم‌ها و بخش‌های برنامه را داشته باشد، هم کنار وال اسکرین‌ها (LED) رفته و اطلاعات آماری بدهد، هم با مهمان برنامه گفتگو داشته باشد و هم تبلیغات اسپانسر برنامه(ستاره-مربع) را اعلام کند و … به میثاقی هیچ ایرادی وارد نیست اتفاقا جای تقدیر دارد که به نحو احسن همه این کارها را انجام می‌دهد اما باید از برنامه‌سازان «آسیا دو هزار و نوزده» پرسید خود شما فکر می‌کنید این شکل اجرا گذاشتن برای یک مجری درست است؟ اصلا جذاب است؟ مخاطب بعد از نیم ساعت از حجم زیاد اطلاعات مختلف ارائه شده توسط یک نفر سرسام می‌گیرد باید به مخاطب فرصت تنفس داد (این موارد از اصول اولیه و بدیهی برنامه‌سازی است).
از دیگر نکته‌سنجی‌های فردوسی پور در زمان اجرا این است که حس مخاطب را می‌شناسد، مثلا می‌داند برای بازی ها و تیم‌هایی که مخاطب هم به آن علاقه دارد با شور و حال بیشتر اجرا کند اما برای تیم یا بازی که اهمیت کمتری دارد بسیار آرام و حتی گاهی سرد برخورد کند، اما از میثاقی (با تمام استعدادهایی که در زمینه‌های مختلف دارد) چنین دقت‌هایی را نمی‌بینیم، مثلا راجع به بازی تساوی بدون گل سوریه و فلسطین با چنان شور و حرارتی حرف می زند که درباره بازی ایران و عراق.
یا باز در ارتباط با اجرا شاهدیم که مجری همان انرژی و شور و ذوقی که در ابتدا برنامه دارد، در انتهای برنامه هم همان شکلی اجرا می کند در صورتی‌که اجرا باید تخت و یکنواخت نباشد، فراز و فرود داشته باشد و احساس مخاطب هم در نظر گرفته شود والا مانند یک ربات است که جملات را به شکلی یکسان ادا می‌کند.
از دوستی شنیدم که انسان‌های بزرگ و تاثیر گذار را با سه ویژگی یا یک یا دو مورد از این سه ویژگی می شناسیم: نهاد، اثر، راه.
عادل فردوسی‌پور با ساخت برنامه نود یک نهادی را تاسیس کرد که فوتبال ایران به قبل و بعد از آن تقسیم می‌شود. آثار او هم همین برنامه نود، فوتبال ۱۲۰ ، ویژه برنامه‌های جام جهانی، ترجمه کتاب‌ها و … است و راهی که او جلوی تلویزیون، مخاطب و جامعه گذاشته است انجام کار به شکل درست، با کیفیت و استاندارد.
باید به مدیر جوان شبکه ۳ و مدیران تلویزیون یک نکته را یادآوری کرد: شاید خود فردوسی‌پور حضور نداشته باشد اما جایش خالی است و این غیبت کاملا به چشم می‌آید. چه خوشتان بیاید و چه خوشتان نیاید میراث عادل فردوسی‌پور عملکرد اوست که برجا مانده و تمام برنامه‌های فوتبالی تلویزیون را با معیار او می‌سنجد. /عصر ایران
