ترجمه اختصاصی نوریاتو: در اوایل قرن بیستم، محله هارلم نیویورک دچار یک سری تغییرات تاریخی‌ شد. طی دوره‌ای که اکنون به عنوان رنسانس هارلم شناخته می‌شود، این منطقه به عنوان یک قطب فرهنگی برای آفریقایی-آمریکایی‌ها شناخته می‌شد و این منطقه به طرز کم‌ سابقه‌ای در هنر، ادبیات و موسیقی پیشرفت کرد.

با اینکه این عصر طلائی، کمتر از ۲۰ سال طول کشید، میراث آن برای دهه‌ها باقی ماند. به خاطر اینکه این عصر هم روی هنر و هم روی فرهنگ مدرن سیاه پوستان تاثیر گذاشته بود، رنسانس هارلم تا به امروز یکی از مهم‌ترین جنبش‌های فرهنگی آمریکا بوده است.

تاریخچه رنسانس هارلم

مطالعه بیشتر: سوسیالیست هارلم

با وجود اینکه این جنبش به آرامی ظهور کرد، خیلی از تاریخدانان شروع آن را سال ۱۹۱۸، دوسال پس از آغاز مهاجرت بزرگ می‌دانند. در نتیجه‌ی مهاجرت بزرگ، بیش از ۶ میلیون آفریقایی آمریکایی از مناطق جداشده جنوبی فرار کردند و به دیگر مناطق شهری سطح کشور نقل مکان کردند. این افراد که در کشور خودشان به دنبال پناهندگی سیاسی بودند، اکثرا به سمت نیویورک حرکت کردند و در هارلم سکنی گزیدند.

جیکوب لاورنس، پنل ۴۰ از مجموعه مهاجرت، ۱۹۴۰-۱۹۴۱

از ابتدای قرن، سیاهپوستان بیشتر و بیشتری به هارلم آمدند. در حالی که قرار بود این محله مختص سفیدپوستان طبقه‌ی اجتماعی بالاتری باشد، به دلیل ساخت بی رویه خانه، بخش اعظم این خانه‌ها خالی از سکنی ماندند؛ به همین دلیل تعداد زیادی از آفریقایی-آمریکایی‌های مناطق دیگر شهر این خانه‌های خالی را پر کردند و بقیه سیاه پوست‌های نیویورک را ترغیب کردند تا از آن‌ها پیروی کنند. همین امر باعث شد، این منطقه برای پناهنده‌های جنوبی، که نقل مکانشان باعث تبدیل اینجا به یک مرکز فرهنگی بزرگ شده بود مناسب باشد.

مطالعه بیشتر: فراتر از رویا

محله هارلم منهتن که فقط چیزی حدود ۵ کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد، تقریبا ۱۷۵ هزار آفریقایی-آمریکایی را به خودش جذب کرد و تبدیل به بزرگترین محله سیاهپوست‌ها در جهان شد. هارلم تبدیل به یک مقصد برای تمام آفریقایی-آمریکایی‌ها شد. از کارگرهای ساده تا طبقه متوسط تحصیل کرده، آن‌ها همه یک تجربه مشترک از بردگی، آزادی و سرکوب نژادی داشتند و همه اراده کرده بودند به عنوان ملتی آزاد، یک هویت جدید داشته باشند.

برای دستیابی به این هدف مشترک، آمریکایی-آفریقایی‌های هنرمند سراسر کشور به هارلم آمدند. جایی که خلاقیتشان گسترش یافت و کارهای پیشگامانه‌ای تولید کردند.

دستیابی‌های فرهنگی

هنر

تصویری از دانش‌آموزان در یک کلاس هنری رایگان در مرکز هنری جامعه هارلم

در زمان تولد دوباره هارلم، هنرمندان فاخر زیادی به این محله هجمه آوردند. اکثر این افراد در نقاشی، مجسمه‌سازی و دیگر هنرهای مخصوص آفریقایی-آمریکایی‌ها تبحر داشتند. این روش باعث تولید مجموعه‌ای از کارهایی شد که از لحاظ تاریخی ارزش زیادی داشتند. برای مثال می‌توان به مجسمه‌های قدرتمند هنرمند زن «متا وو واریک فولر» یا نقاشی‌های دیواری هنرمند مدرنیست عصر جاز، «آرون دوگلاس» اشاره کرد.

آرون داگلاس، “آرزوها”

مطالعه بیشتر: شهر دروغین ارنست ویتزر

مانند اکثر هنرمندانی که در هارلم فعالیت می‌کردند، داگلاس نیز عضو «انجمن هنرمندان هارلم» بود. این انجمن که در سال ۱۹۳۵ توسط آگوستا سَویج، چارلز آرستون و البا لایت‌فوت تاسیس شد، هدف آن حمایت از هنرمندان آفریقایی-آمریکایی این محله بود.

با اینکه این انجمن مدت کمی فعالیت داشت ولی توانست به اهدافی که داشت (تشویق استعدادهای جوان، تشکیل یک رابطه بین هنرمندان و جامعه عمومی و همچنین بهبود استانداردهای زندگی و موقعیت‌های اجتماعی هنرمندان) برسد. همچنین این مرکز منجر به تاسیس مرکز هنرهای اجتماعی هارلم شد.

نویسندگی

W.E.B. Du Bois – 1918

مطالعه بیشتر: رامبرانت و داستان عاشقانه غم‌انگیزش

یکی از موضوعات دیگری که طی رنسانس هارلم شکل گرفت، نویسندگی بود. طی این مدت، مردم در این جنبش که برای انتقال خبر به شدت وابسته به رسانه‌های چاپی و شعر بود مشارکت خوبی داشتند. یکی از مجلاتی که در آن زمان خیلی محبوب بود کرایسیس نام داشت. این مجله که هر سه ماه یکبار توسط انجمن ملی پیشرفت رنگین پوستان چاپ می‌شد، قصد داشت خطرات ناشی از پیش‌داوری‌های نژادی، که امروزه به طور خاص رنگین‌پوست‌ها را هدف گرفته است نشان دهد. مجله کرایسیس آثار نویسندگان سیاه پوست را منتشر می‌‎کرد. W.E.B. Du Bois تا زمان بازنشستگی در سال ۱۹۳۴ سردبیر این مجله بود.

 اولین نسخه «مجله کرایسیس: پیشینه‌ای از نژادهای تیره‌تر»

درکنار مجلاتی مانند کرایسیس، شعرها، به عنوان یک پلتفرم برای فعال‌های اجتماعی و یک ابزار برای نشان دادن تاریخ سیاهپوست‌ها استفاده می‌شد. در مرکز این شعرها، لنگستون هافز قرار داشت که نوشتن را به عنوان راهی برای “اظهار خود تیره پوستمان بدون ترس یا خجالت” می‌دید. هاف یکی از پیشروهای شعر جاز بود که صدای متمایز جاز را به کارهای نوشتاری وزن‌دار تبدیل می‌کرد. برخی از کارهای قابل توجه هافز عبارتند از «رویاها»، «آبی‌های خسته‌کننده» و «کلماتی مانند آزادی».

یک پلاک برنزی در نیویورک

موسیقی

مطالعه بیشتر: موسیقی فرانسه، زایدکو

رنسانس هارلم هنگامی شکل گرفت که عصر جاز در نوسان کامل بود. این دوره با محبوبیت رو به گسترش و ازدیاد موسیقی جاز درکنار تمام انواع جمعیت‌شناسی آمریکایی توصیف می‌شود. مانند موسیقی ضربی و سبک‌های بلوز که الهام‌بخش این سبک بودند، جاز نیز توسط موزیسین‌های سیاهپوست ابداع و تبدیل به یکی از بخش‌های ذاتی رنسانس هارلم شد.

مطالعه بیشتر: از شانته لوپ تا شرق هند

در این زمان، بزرگان جاز مانند دوک الینگتون، بیلی هالیدی، الا فیتزجرالد و لوئیز آرمسترانگ به لطف اجراهایی که در باشگاه کتان هارلم داشتند، به موفقیت رسیدند. با اینکه این باشگاه بخش‌بندی شده بود(طبق گفته مجله هارلم ورد ” فقط سفیدپوست‌ها می‌توانستند وارد شوند و تمام خدمات و سرگرمی‌ها توسط سیاه‌پوست‌ها انجام می‌شد”)، یک نقش کلیدی در مشهورسازی جاز داشت و به جلوبردن هدف جنبش کمک کرد.

در پی یک شورش نژادی در سال ۱۹۳۵ اتفاق افتاد باشگاه کتان بسته شد که درکنار رکود بزرگ باعث پایان یافتن رنسانس هارلم شد.

میراث

یک موزائیک در هارلم

با اینکه عصر طلائی هارلم در اواسط دهه ۱۹۳۰ پایان یافت، میراث آن تا به امروز باقی مانده است. علاوه بر مشارکت‌هایی که توسط هنرمندها، نویسنده‌ها و موزیسین‌های مختلف در این جنبش انجام شد، رنسانس هارلم باعث شد برای آینده نیز راه هنرمندان باز باشد. از هنرمندان مدرن مانند جیکوب لاورنس تا آپولو تئاتر مشهور، این منطقه طی یک قرن گذشته به شکل‌دهی افراد مشهور ادامه داده است.

مطالعه بیشتر: نامزدهای نهایی وردپرس فوتو ۲۰۱۹

در سال ۲۰۱۳ میشل اوباما که در آن زمان بانوی اول کشور بود در این محله نیویورک سیتی سخنرانی کرد و آن را به عنوان یکی از مناطق مهم تاریخ آفریقا-آمریکا معرفی کرد. او گفت: “دلیل خاصی وجود دارد که من می‌خواستم شما را به هارلم بیاورم و آن هم این است که این جامعه تحت تاثیر نوعی از انرژی و عشق است ذاتا آمریکایی است ولی در سرتاسر دنیا، افراد زیادی را تحت تاثیر گذاشته است.” او سخنرانی خودش را با خواندن شعر رویاهای لنگستون هافز به پایان رساند.

نوشته رنسانس هارلم اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.