سینماسینما، نغمه خدابخش
«ابلق» فیلم خوش ساختی است فیلمی از کارگردانی که آثار قبلی او لوکیشن‌های متنوع و متعددی دارد اما ابلق فیلمی است تک لوکیشن که نرگس آبیار مهارتش را در فیلمی چنین محدود به لحاظ فضاسازی به رخ می‌کشد.
ابلق فیلمی داستانگوست که به خوبی به شخصیت‌هایش پرداخته و ذره ای به لحاظ ساختار و چیدمان عناصر و بازیهای باورپذیر کم ندارد تبحر کارگردان در تمامی آثارش راه یافتن به درون کاراکترهایش و ریز شدن در بعد شخصیتی آنها و کاویدن احساس آنهاست در آثار پیشینش چون «شیار ۱۴۳»، «نفس» و «شبی که ماه کامل شد» یک واقعه تاریخی و مقطعی از زمان را به نمایش می‌گذارد و از این طریق اطلاعاتی در مورد آن اتفاق داده و یا آن واقعه را به مخاطب یادآوری می‌کند اما فراموش نمی‌کند که از کل به جز برسد و بی پروا به شخصیت‌هایش نزدیک می‌شود آبیار در روند فیلمسازی خود ثابت کرده حرفی برای گفتن دارد مثل ثبت کردن زجر و رنج مادران چشم انتظار در شیار ۱۴۳. در ابلق تصویر زشت و پلیدی از جامعه ای کوچک را به تصویر می‌کشد که حداقل در یک سال گذشته در صفحه حوادث روزنامه ها و یا دنیای مجازی دیده و شنیده ایم درواقع روایت آن‌چیزی است که می‌دانیم. موضوع تجاوز موضوعی‌ست آشنا چه متجاوز فردی باشد که به لحاظ اقتصادی یا موقعیت اجتماعی در رده بالاتر قرار داشته یا به هر دلیلی از جمله اعتیاد صورت گرفته و هیچکس راهکاری برای جلوگیری یا منع آن به هر شکل نداشته است در این اتفاق زن همیشه باید سکوت اختیار می‌کرده سکوتی که توجیه آن حفظ آبرو، مصلحت و یا منفعت بوده است. سوال مهم در مورد ابلق این است که این فیلم چه راهکاری جلوی پای مخاطبش می‌گذارد؟ طرح موضوعی که وجود دارد، چه گره ای از این مشکل باز می‌کند؟ جز اینکه قهرمانش را به سکوت وامی‌دارد چه تصویری از یک زن ارائه می‌دهد؟ زنی که به خاطر آبرو و مصلحت اطرافیان مدتی سکوت کرده و دنبال راهی‌ست برای نجات اما از طرف فرد مورد نظر متهم به بی عفتی و رضایت می‌شود، به ناچار سکوت خود را می‌شکند اما باز هم بنا به مصلحت باید سکوت کند؟ حتی همجنسانش هم او را تشویق به سکوت کنند؟ باید بپذیرد که جنس ضعیف است و ناچار به حفظ مصلحت و منفعت همه جز خودش؟ گویی حتی دختر بچه قصه نیز به خاطر خشونت پدر علیه مادر باید سکوت کند و لال شود و در کوچه پسر بچه ها با وقاحت عروسک او را بازیچه خود قرار دهند و اشکش را در آورند، واقعا جنس زن باید از کودکی این سکوت زجرآور را بپذیرد؟!
رسالت فیلمساز آن‌هم یک فیلمساز زن حداقل این می‌تواند باشد که تابویی که در جامعه شکسته نشده را در فیلمش بشکند و با همجنسانش همراه شود و صدای فریاد آنان باشد شاید تاثیری در مخاطب و در نهایت در جامعه بگذارد وگرنه بیهوده گوییست از آنچه که می‌دانیم و شاهد آن هستیم.
