سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا
محمد حسین مهدویان از همان نخستین فیلم هایی که کارگردانی کرد چه به خاطر مضامین فیلمهایش و چه ساختاری که انتخاب کرده بود در مرکز توجه ها قرار گرفت. چه هنگامی که درباره بخشی پرفرازونشیب از تاریخ معاصر فیلم های «ماجرای نیمروز رد خون ۱ و ۲» را ساخت و چه زمانی که به داستان قاچاق دختران ایرانی درفیلم «لاتاری» پرداخت. او تبدیل به چهره جذاب برای بخشی از بدنه فعال فرهنگی شده بود که انتظار داشتند او همیشه در همان قالب مدنظرشان فیلم بسازد. و تا زمانی که این روند ادامه داشته باشد مورد حمایت خواهد بود. حالا مهدویان در کمدی اجتماعی «شیشلیک» خرق عادت کرده و به نقد تلخی از وضعیت اقتصادی جامعه در کنار استیلا و احاطه ی قشر متظاهر بر مردم پرداخته که طبیعی است عده زیادی از طرفداران نگاه و نگرش او در فیلم های تاریخ معاصر این امر را بر نخواهند تافت.
به حتم باید منتظر پس لرزه های شدیدی در این امر باشیم. آیا مهدویان برای چنین شرایطی خود را آماده کرده است؟ روزها و ماه‌های آتی پاسخی برای آن خواهد داشت.
شیشلیک فیلم تلخی است آنقدر تلخ که طنز جاری در فیلم هم نمی تواند تلخی بی پایانش را التیام دهد.
مهدویان با کمدی اجتماعی شیشلیک نشان کارگردانی را خوب بلد است که این توفیق کمی نیست.
موخره: این فیلم شاید در چند بخش از جمله بازیگری و کارگردانی و فیلمبرداری و…نامزد سیمرغ بلورین شده باشد اما حتما سیمرغی دریافت نخواهدکرد.
