سینماسینما، امیرعلی نصیری
با گذشت زمان و مرور فیلم‌های مورد علاقه‌ام (برای نظرسنجی بهترین فیلم‌های عمر) و همچنین ورود به چهل‌‌سالگی، به این نتیجه رسیدم که با افزایش سن و گذراندن تجربه‌‌های مختلف، تأثیر تماشای فیلم بر هر فرد متفاوت است؛ اما فاکتورهایی که به‌نظرم تجربه سینمایی هر کس را متفاوت می‌کند، چیست؟
سن: مهم‌ترین فاکتور در بین بقیه که پیش از همه آوردم.
ازدواج: کسی که مجرد است، درکی از خیانت ندارد.
تماشا بر روی پرده: مهم است که فیلم را در زمان خودش (به ویژه بر روی پرده بزرگ) ببینیم.
بیماری: قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید.
بچه‌دار شدن: صاحب فرزند شدن، دید والدین را به زندگی تغییر می‌دهد.
اشتغال: پیچیدگی‌های محیط کار را ملموس می‌کند.
جدایی: مجرد یا متاهل درک درستی از جدایی و تأثیرهایش ندارد.
سربازی: به‌ویژه برای فیلم‌هایی که در پادگان یا زمان جنگ می‌گذرند.
سواد سینمایی: به‌قول سعید عقیقی «مرز باریکی وجود دارد بین فیلم‌بین حرفه‌ای شدن و مخاطب عادی باقی ماندن که عبور از آن دردناک است».
تلاش شده است در مقاله‌ای و با برشمردن فاکتورها، نتیجه بگیرم «سلیقه سینمایی» وجود دارد. نسخه کامل مقاله که سرفصل‌ها و چکیده آن در بالا آمد، به‌زودی در یکی از فصلنامه‌های هنری منتشر خواهد شد.
عکس: سمت راست بتمن (۱۹۸۸، تیم برتون) با حضور جک نیکلسون در نقش جوکر ـ سمت چپ و بیست سال بعد، شوالیه سیاه (۲۰۰۸، کریستوفر نولان) با حضور هیث لجر فقید در نقش جوکر.
