سینماسینما، محسن جعفری راد
مهمترین خصوصیت بارز اولین فیلم عادل تبریزی، صداقت در روایت آن است. یعنی فیلمی اورجینال است. نه سراغ کپی کاری رفته و نه ادای فیلم های روشنفکرانه را درآورده، بلکه کارگردان چیزی که خودش انگار با پوست و استخوانش لمس کرده را عینیت بخشیده است.
ارجاعات متعدد به بهترین فیلم های تاریخ سینمای ایران، حضور جمشید هاشم پور و رضا صفایی پور و حسن رضایی و … نشان می دهد که کارگردان اهل اداهای فرمالیستی معمول‌فیلم اولی ها نبوده و فیلم دلی اش را ساخته است.
بازیگران اصلی نیز به سهم خود در باور پذیری کار خوب عمل کرده اند. از حامد بهداد که از معدود دفعاتی است که تن به کچل کردن موهایش داده! و نشان می دهد برای نزدیک شدن به کاراکتر انرژی خوبی گذاشته تا باران کوثری که بازی اش به خوبی حدنگهدار و کنترل شده است که نشان از درایت تبریزی دارد.
روایتی خوش ریتم که با داستانی عاشقانه و البته ادای دین به سینما و موسیقی نوستالژیک دهه شصت و هفتاد پیوند زده شده و در مجموع، فیلمی ساخته شده که هم برای مخاطب خاص لحظه هایی دارد که به تفکر وادارد و هم برای مخاطب عام دل نشین است.
