سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
ستاره بازی/ هاتف علیمردانی
ستاره بازی می خواهد از مهاجرت و آلام آن بگوید. فیلمی ست که بنای خود را بر بستری واقع گرایانه قرار می دهد و با کم ترین دخل و تصرف و به بیان صحیح تر بدون پرداخت دراماتیک که می بایست از حیث نقاط عطف بر بیننده برتری جوید؛ مسیری معکوس را طی می کند به گونه ای که از نیمه با فیلمی طرف هستیم که پتانسیل های آغازین را از دست می دهد و به اثری با کاراکترها و روایتی بی افت و اخیز و قابل حدس تبدیل می شود؛ اگرچه فیلمساز با تمهیداتی همچون نزدیک شدن به آدم ها و ایجاد نوعی سمپاتی (خاصه در خصوص شخصیت دختر) و تلاش قابل اعتنای گروه بازیگران درصدد است تا خلاهای موجود در بستر درام را پوشش دهد و فیلمی با داعیه ی شخصیت محوری بسازد؛ اما به دلیل تبعیت از همان الگوهای امتحان شده پیشین به موفقیت چشمگیری دست نمی یابد.
تک تیرانداز/ علی غفاری
سینمای جنگ به عنوان تنها گونه اصیل سینمای ایران همواره با فراز و نشیب هایی در طول دوره های مختلف روبه رو بوده است. امسال و در غیاب بزرگان این عرصه علی غفاری با دستمایه قراردادن یک کاراکتر حقیقی و تاثیرگذار در دوره دفاع مقدس به سراغ تک تیرانداز رفته است. غفاری تجربیاتی در زمینه ساخت فیلم هایی با پروداکشن بزرگ نظیر استرداد را در کارنامه دارد و اینجا نیز علی رغم پاره ای کاستی ها در این بخش به شکل کلی موفق عمل می کند. اما با وجود اینکه پرداختن به قهرمانان این عرصه فی نفسه قابل تقدیر است، امروزه و با وجود انواع مسیرهای دستیابی به تجربیات رسانه ای در حوزه های مختلف، ساخت چنین آثاری بسیار متفاوت تر از دهه های گذشته و حتی سال های دفاع مقدس طراحی های نو و شیوه های متفاوتی از حیث ساختاری و اجرایی را طلب می کند. کاری که فیلمساز در جلب مخاطب این نوع فیلم ها برعهده دارد به مراتب سخت تر از سایر آثار در چنین حال و هوایی ست و اینجا لزوم بازنگری در شیوه های مرسوم فیلمنامه نویسی و پردازش کاراکترها بیش از پیش احساس می شود تا جایی که عناصر امروزین حتی به یکی از جنبه های اصلی اثر تبدیل شود.
*نویسنده و کارگردان
